Party time

"Τι ώρα θα γίνει το πάρτι;"

"Ε, το απόγευμα."

"Όταν λες απόγευμα, τι εννοείς΄" ρώτησα εγώ υποψιασμένος, γιατί ήξερα ότι υπάρχει διαφορά στο τι εννοούμε όταν λέμε απόγευμα διάφοροι λαοί.

"Κατά τις 9 - 10".

(Αυτό είναι Γερμανικό απόγευμα :P)

Κατά τις 8 με παίρνει ο Τάσος τηλέφωνο. "Για δες που ακριβώς είναι αυτή η οδός, γιατί εγώ δεν έχω το βιβλίο με τους χάρτες διαθέσιμο."

Κατά μία περίεργη σύμπτωση, ούτε και εγώ είχα διαθέσιμο το δικό μου. Και το Google Earth δε με βοήθησε και πολύ. Το Google, από την άλλη, μου έβγαλε δυο ενοικιαστήρια από τη Χρυσή Ευκαιρία.

9:15 Βρίσκω τον Τάσο στον σταθμό του τρένου.

9:30 Τζωρτζίνα στην Αττική.

Σε λίγα λεπτά φτάνουμε με το μετρό Συγγρού-Φιξ (το σπίτι ήταν στο Κουκάκι) όπου μας περίμενε ο Σταύρος που είχε έρθει με το αμάξι του.

Κάναμε λίγη ώρα να το βρούμε το σπίτι αλλά όταν φτάσαμε ήμασταν από τους πρώτους. (Εκεί και ένας παχουλός κύριος μεγάλης ηλικίας, που καθόταν σε μία καρέκλα. Μου θύμισε λιγάκι τα αγάλματα του Βούδα.) "Θα είναι ελληνικό και όχι γερμανικό πάρτι", μας λέει η μία από τις τρεις κοπέλες που μένουν εκεί. "Αν ήταν γερμανικό, τώρα θα ήταν όλοι εδώ πίνοντας τις μπύρες τους". Εκτίμηση που συμφωνεί απόλυτα με τη δική μου εμπειρία από το Βερολίνο.

Το σπίτι ήταν ένα νεοκλασικό που εντυπωσίασε τη Τζωτζίνα και τον Γιώργο, έναν ειδικευόμενο από την ομάδα της Sarah, που ήρθε και αυτός λίγο μετά από εμάς.

Καθίσαμε λιγάκι στην ταράτσα - roof garden ώσπου να μαζευτεί λίγο ο κόσμος. Ο καιρός ήταν σχετικά καλός και αν και προηγουμένως άστραφτε, όταν ήμασταν εμείς εκεί όλα ήταν ΟΚ.

Ο Σταύρος έφυγε νωρίς γιατί έπρεπε να πάει και σε ένα άλλο πάρτι. Εμείς κατεβήκαμε κάτω που είχε πια αρκετό κόσμο. Το μόνο φαγώσιμο στο πάρτι, πέρα από τους ξηρούς καρπούς και τα άλλα συναφή, ήταν μια διασταύρωση μεταξύ γαλακτομπούρεκου και κανταϊφιού που είχε φέρει ο Τάσος. Πάλι καλά δηλαδή γιατί θα μέναμε και τελείως νηστικοί :P

Ο Γιώργος αποδείχτηκε χορευταράς (καλά, όχι ακριβώς χορευταράς, αλλά τουλάχιστον είχε διάθεση να χορέψει). Ο dj είχε κάνει μια ψιλοχάλια latin επιλογή. Τόσο "ψιλοχάλια" που όταν σταμάτησε η παρέα μας το αντιμετώπισε με θετικά σχόλια. Γιατί σταμάτησε; Φαίνεται πως κάποιος γείτονας είχε φωνάξει την αστυνομία.

"Τις καθημερινές," μου λέει η Sarah, "κοιμάμαι κατά τις 11, γιατί έρχομαι και κουρασμένη από το νοσοκομείο".

"Ε, μέχρι τις μία, οι γείτονες έχουν δυνατά την τηλεόραση και δε με αφήνουν να κοιμηθώ. Σήμερα που είναι Σάββατο, ενοχλήθηκαν..."

"Αν ήταν καμιά γιορτή και είχε βαριά ζεϊμπέκικα δε θα ενοχλιόταν κανείς," λέει ο Γιώργος.

Μεταξύ μας, καλύτερα τα βαριά ζεϊμπέκικα από αυτά που ακούγαμε. Ίσως για αυτό να ειδοποίησαν την αστυνομία οι άνθρωποι :P

Μετά από λίγο η μουσική ξανάρχισε, αλλά οι ελπίδες μας για αλλαγή ρεπερτορίου διαψεύστηκαν...

Ο παχουλός παππούς - Βούδας είχε σηκωθεί και χόρευε. Είχε πλάκα. Προσπαθήσαμε να μάθουμε ποιος ήταν, αλλά η Σάρα δεν ήξερε. Ήταν γνωστός μιας από τις δυο Ελληνίδες που έμεναν εκεί.

Φύγαμε κατά τις 3:30. Όταν κατεβήκαμε κάτω, είδαμε να ξανάρχεται το περιπολικό και οι αστυνομικοί να κατεβαίνουν και να κατευθύνονται προς το σπίτι. Μετά από λίγο, η μουσική ξανασταμάτησε.

Ο Σταύρος ήθελε να τον περιμένουμε. Θα έφευγε από το πάρτι που γινόταν στο Χαλάνδρι και θα ερχόταν να μας έβρισκε στου Ψυρρή. Φάγαμε κάτι και τον περιμέναμε μέχρι τις τέσσερις και. Ήταν ακόμα στο Χαλάνδρι. Ε, πήραμε ένα ταξί και γυρίσαμε σπίτια μας. Πέντε παρά πέντε έφτανα στο δικό μου. Σταύρο, ας ερχόσουν νωρίτερα, δε φταίμε και εμείς!