Τα παιδικά μάτια και οι καραμέλες - ιστορίες από την Αφρική

Η καθηγήτριά μας επισκέπτεται συχνά την Αφρική βοηθώντας στην ιεραποστολή του Πατριαρχείου. Σήμερα μας έλεγε ιστορίες για το πώς οι κάτοικοι βλέπουν τους Ευρωπαίους που τους επισκέπτονται. Οι Ευρωπαίοι έχουν εμπειρία από την επίλυση προβλημάτων, ξέρουν πώς να βελτιώσουν τη ζωή των ανθρώπων και γενικά είναι δραστήριοι. Επισκέπτεται λοιπόν η γιατρός ένα σχολείο. Δεν είχαν ενημερωθεί ότι θα τους επισκεφτούν λευκοί, και τα παιδάκια είχαν σε κοινή θέα (όχι πως θα τις έκρυβαν αν είχαν ενημερωθεί) ζωγραφιές με λευκούς. "Ξέρετε πώς μας ζωγραφίζουν;" ρώτησε η καθηγήτρια. "Να τρέχουμε συνέχεια!"

"Ήταν ο κουνιάδος μου" συνέχισε, "που έχει σπουδάσει κάτι-σχετικό-με-εξόρυξη-ύδατος- και έβλεπε καταπράσινες εκτάσεις και εκατό μέτρα από το χωριό μία λίμνη. Εκεί πήγαιναν όλοι να μαζέψουν νερό και να πλύνουν τα ρούχα. Σκέφτηκε πως μπορεί να σκάψει και να βρει νερό πιο κοντά στο χωριό. Άρχισε λοιπόν να σκάβει. Γύρω του μαζεύτηκαν μερικοί Αφρικάνοι και άρχισαν να γελάνε. Σου λέει, τι κάνει αυτός τώρα... Ε, μετά από λίγο πετάχτηκε ένας πίδακας νερού. Εντυπωσιάστηκαν. Αλλά όσο έσκαβε, καμία διάθεση να τον βοηθήσουν. Απλά γελάγανε μαζί του!"

"Εδώ είχαμε πάει και κατεβάζαμε κιβώτια με προμήθειες", συνέχισε ένας ειδικευόμενος, "και είχαν μαζευτεί όλοι γύρω μας και κανείς δεν έκανε έτσι να μας βοηθήσει! Κανείς δε σκέφτηκε να πάρει ένα κιβώτιο και να το μεταφέρει στο ιατρείο για να μας διευκολύνει."

"Είναι πολύ ράθυμοι" κατέληξε.

"Ο μητροπολίτης τάδε μας έλεγε", συνέχισε η καθηγήτρια. "Στους μαύρους πρέπει να λες κάτι και μετά να το ξαναλεεεές και μετά να το ξαναλεεεές." Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι ο μητροπολίτης που τα έλεγε αυτά ήταν... μαύρος!

Στο σημείο αυτό εγώ δεν άντεξα και ξεκαρδίστηκα στα γέλια.

Νιώθω σαν τον Ευρωπαίο περιηγητή του δεκάτου ενάτου αιώνα που κάνω αυτές τις περιγραφές. Ξέρετε, αυτούς που αντιμετώπιζαν τους Αφρικάνους ως απολίτιστους, αλλά αγνούς και αθώους. Μη βγάλετε λοιπόν κανένα συμπέρασμα από αυτές τις ιστορίες. Άλλωστε, είναι αφηγήσεις άλλων.

Και τώρα που ένιψα τα χέρια μου, ας πω και ένα τελευταίο.

"Πολλοί παίρνουν ένα σωρό καραμέλες από την Αθήνα για να τις μοιράσουν στα παιδάκια. Ξέρετε, με το που πλησιάζει το αυτοκίνητο μαζεύονται αυτά και περιμένουν καραμέλες. Πόση χαρά έχουν όταν παίρνουν μια καραμέλα. Τα ακούτε εδώ; Που σας παίρνουν αυτοκίνητο και δε δίνετε και σημασία" συνέχισε η καθηγήτρια. "Βλέπεις τα μάτια τους, και είναι τόσο μεγάλα και κάτασπρα, και λαχταρούν την καραμέλα και χαίρεσαι και συ μαζί τους"

"Τους παίρνουν λοιπόν καραμέλες, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να τις πάρεις από την Αθήνα και να κουβαλάς στο αεροδρόμιο πέντε κιλά καραμέλες και να πληρώνεις κιόλας για το βάρος. Καραμέλες έχουν και εκεί. Εγώ τους λέω να παίρνουν από εκεί καραμέλες!"