8:00 το πρωί
Τρεις παθολόγοι συζητούν μεταξύ τους.
"Πολύ ενδιαφέρουσα η παθολογία. Περιέχει τα πάντα." Λέει η μία ειδικευόμενη.
"Ναι, εγώ έγινα παθολόγος γιατί μου άρεσε να διαβάζω πολύ. Αλλά είμαστε ένα τίποτα. Πρέπει να καταφεύγουμε στον γαστρεντερολόγο ή τον καρδιολόγο... Όταν παρουσιαστεί κάτι δύσκολο, πρέπει να ρωτάμε τον ειδικό. Δεν είμαστε εξειδικευμένοι σε τίποτα! " Απαντά η άλλη.
"Είμαστε λίγο από όλα και τελικά δεν είμαστε τίποτα", συμφωνεί ο τρίτος.
"Τώρα το κατάλαβα, που τελειώνω την ειδικότητα".
Και ξανά:
"Τι ασθενείς λες να βλέπουμε στο ιατρείο μας;"
"Με λοιμώξεις..."
"Παλιά οι παθολόγοι είχαν όλοι μια εξειδίκευση. Παθολόγος παύλα καρδιολόγος. Παθολόγος παύλα κάτι άλλο. Τώρα δε γίνεται αυτό."
"Είμαστε σα γενικοί γιατροί."
Χωρίς να το θέλω, φέρνω στο νου μου σκηνές από τον House. Εκεί οι παθολόγοι της ομάδας του κάνουν τα πάντα. Από βρογχοσκοπήσεις και γυναικολογικές εξετάσεις, μέχρι νεκροτομές και PCR. Κάνουν από υπέρηχο, μέχρι μαγνητικές τομογραφίες.
Θα μου πεις, αυτό είναι ταινία...
Fast forward μερικές ώρες αργότερα. Κάναμε μάθημα για τον διαβήτη. Φοβερό μάθημα! Πού ήσουν άνθρωπέ μου τόσο καιρό; Και γιατί κανένας άλλος δε μας είχε πει αυτά που μας είπες εσύ; Πρέπει να βρω το αρχείο Powerpoint του μαθήματος οπωσδήποτε!
Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2007
"Τι έκανες σήμερα;"
Ρωτάει η Τζωρτζίνα τον Γιάννη στο αμφιθέατρο.
"Α, σήμερα ήταν πολύ ενδιαφέρουσα μέρα. Πήρα ένα αίμα, πήρα μία πίεση, αυτά!" Απάντησε ο Γιάννης ειρωνικά.
Και επειδή φαντάζομαι πως θέλετε και σεις να με ρωτήσετε πώς ήταν η μέρα μου σήμερα, σας απαντώ:
"Α, σήμερα ήταν πολύ ενδιαφέρουσα μέρα...
Είδα μία αναρρόφηση ασκιτικού υγρού και είδα και αναρρόφηση πλευριτικού υγρού υπό αξονική καθοδήγηση. Δηλαδή πήγε η άρρωστη στον αξονικό τομογράφο και με τη βοήθεια της τεχνολογίας του μηχανήματος της αφαίρεσαν από τον θώρακα υγρό που είχε μαζευτεί και πίεζε τον ένα πνεύμονα. Τι πίεζε δηλαδή, τον είχε συμπιέσει τελείως."
Impressive, huh?
Νομίζω πως καλή εκπαίδευση θα αποκτήσουμε αν ασχοληθούμε με ένα σωρό διαφορετικά πράγματα μέσα στο νοσοκομείο και όχι αν κάνουμε κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια. Είναι βαρετό να πηγαίνεις το πρωί, να παίρνεις την πίεση και λίγο αίμα από τους αρρώστους, να κοιτάς τους φακέλους, να συμμετέχεις στην επίσκεψη, να πηγαίνεις μετά στο μάθημα -αφού έχεις περάσει από το κυλικείο και να φεύγεις.
Εγώ θέλω να δω διαφορετικά πράγματα, να κάνω διαφορετικά πράγματα, και, δόξα τω Θεώ, το νοσοκομείο είναι τεράστιο και η κλινική πολύ μεγάλη. Θα μπορούσαμε να είχαμε μεγαλύτερη ευελιξία, να μη μένουμε σε μία πτέρυγα. Μπορείς να έχεις την κύρια πτέρυγα με τον καθηγητή που σε ξέρει, αλλά να μπορείς να κινείσαι κιόλας.
Θέλω μία από αυτές τις μέρες να πάω στο αιματολογικό, να δω πλακάκια στο μικροσκόπιο από ένα σωρό παθήσεις του αίματος, να δω πώς δουλεύουν εκεί, πώς βγαίνει μια γενική αίματος, να δω ό,τι κάνουν. Νομίζω θα έχει ενδιαφέρον.
Κατά τα άλλα, βγήκαν σήμερα τα αποτελέσματα των εξετάσεων οφθαλμολογίας που είχα δώσει πριν από μερικές μέρες στο Αττικό. Έχω ένα πλατύ χαμόγελο, γιατί αν και τα θέματα ήταν "παράξενα", αν και κόπηκε ένα σωρό κόσμος, τα πήγα καλύτερα από όσο νόμιζα. Έφυγε ένα βάρος από πάνω μου! :D
"Α, σήμερα ήταν πολύ ενδιαφέρουσα μέρα. Πήρα ένα αίμα, πήρα μία πίεση, αυτά!" Απάντησε ο Γιάννης ειρωνικά.
Και επειδή φαντάζομαι πως θέλετε και σεις να με ρωτήσετε πώς ήταν η μέρα μου σήμερα, σας απαντώ:
"Α, σήμερα ήταν πολύ ενδιαφέρουσα μέρα...
Είδα μία αναρρόφηση ασκιτικού υγρού και είδα και αναρρόφηση πλευριτικού υγρού υπό αξονική καθοδήγηση. Δηλαδή πήγε η άρρωστη στον αξονικό τομογράφο και με τη βοήθεια της τεχνολογίας του μηχανήματος της αφαίρεσαν από τον θώρακα υγρό που είχε μαζευτεί και πίεζε τον ένα πνεύμονα. Τι πίεζε δηλαδή, τον είχε συμπιέσει τελείως."
Impressive, huh?
Νομίζω πως καλή εκπαίδευση θα αποκτήσουμε αν ασχοληθούμε με ένα σωρό διαφορετικά πράγματα μέσα στο νοσοκομείο και όχι αν κάνουμε κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια. Είναι βαρετό να πηγαίνεις το πρωί, να παίρνεις την πίεση και λίγο αίμα από τους αρρώστους, να κοιτάς τους φακέλους, να συμμετέχεις στην επίσκεψη, να πηγαίνεις μετά στο μάθημα -αφού έχεις περάσει από το κυλικείο και να φεύγεις.
Εγώ θέλω να δω διαφορετικά πράγματα, να κάνω διαφορετικά πράγματα, και, δόξα τω Θεώ, το νοσοκομείο είναι τεράστιο και η κλινική πολύ μεγάλη. Θα μπορούσαμε να είχαμε μεγαλύτερη ευελιξία, να μη μένουμε σε μία πτέρυγα. Μπορείς να έχεις την κύρια πτέρυγα με τον καθηγητή που σε ξέρει, αλλά να μπορείς να κινείσαι κιόλας.
Θέλω μία από αυτές τις μέρες να πάω στο αιματολογικό, να δω πλακάκια στο μικροσκόπιο από ένα σωρό παθήσεις του αίματος, να δω πώς δουλεύουν εκεί, πώς βγαίνει μια γενική αίματος, να δω ό,τι κάνουν. Νομίζω θα έχει ενδιαφέρον.
Κατά τα άλλα, βγήκαν σήμερα τα αποτελέσματα των εξετάσεων οφθαλμολογίας που είχα δώσει πριν από μερικές μέρες στο Αττικό. Έχω ένα πλατύ χαμόγελο, γιατί αν και τα θέματα ήταν "παράξενα", αν και κόπηκε ένα σωρό κόσμος, τα πήγα καλύτερα από όσο νόμιζα. Έφυγε ένα βάρος από πάνω μου! :D
Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2007
Μαρινέλλα
Χθες δόθηκαν, λέει, τα βραβεία Αρίων. Ούτε που το πήρα χαμπάρι! Δε βλέπω πολύ τηλεόραση αυτές τις μέρες και για πρώτη φορά φέτος ούτε που ήξερα πότε δίνονται. Όχι πως τις άλλες χρονιές τα παρακολουθούσα...
Το μόνο που είχα ακούσει είναι πως θα βραβευόταν η Μαρινέλλα για την προσφορά της. Χθες το βράδυ άκουγα κάτι πολιτικές συζητήσεις, μάλλον για αυτό δεν αντιλήφθηκα ότι ταυτόχρονα ήταν τα Αρίων. Και βέβαια, εδώ είχαμε βραδιά ποίησης! Οπότε τι Αρίων να αντιληφθώ...
Ήθελα να βάλω σε βιντεάκι το "τα λόγια είναι περιττά" αλλά δεν το βρήκα στο youtube, και έτσι βάζω το "τίποτα δε γίνεται τυχαία". Enjoy!
Το μόνο που είχα ακούσει είναι πως θα βραβευόταν η Μαρινέλλα για την προσφορά της. Χθες το βράδυ άκουγα κάτι πολιτικές συζητήσεις, μάλλον για αυτό δεν αντιλήφθηκα ότι ταυτόχρονα ήταν τα Αρίων. Και βέβαια, εδώ είχαμε βραδιά ποίησης! Οπότε τι Αρίων να αντιληφθώ...
Ήθελα να βάλω σε βιντεάκι το "τα λόγια είναι περιττά" αλλά δεν το βρήκα στο youtube, και έτσι βάζω το "τίποτα δε γίνεται τυχαία". Enjoy!
Ελύτης (συνέχεια)
Σκεφτόμουνα κατά πόσο έχει δίκιο στην κριτική του για τον Ελύτη ο Χριστιανόπουλος. Δηλαδή, δεν έχω ακούσει γιατί ακριβώς τον κατακρίνει, αλλά ξέρω ότι έχει μια διαφωνία ως προς το πόσο μεγάλος ποιητής ήταν ο Ελύτης.
Προσωπικά τα ποιήματα του Ελύτη μου δίνουν μια αίσθηση φωτός. Οι λέξεις εκπέμπουν φως. Όμως έχει και κάτι αρνητικό, κάτι που δεν μπορώ να προσδιορίσω με ακρίβεια, κάτι που κάνει τις λέξεις να πληγώνουν, κάτι απότομο, κάτι ελλειπτικό στον τρόπο που μιλάει. Δεν είναι λιτός όπως ο Καβάφης, ούτε έχει την πληρότητα του Σολωμού, αλλά είναι ελλειπτικός, με έναν τρόπο που κουράζει και πληγώνει.
Ο Νίκος Δήμου είχε πει:
Ποτέ δεν μπόρεσα να αντικρίσω, ώρα πολλή, το φωτόδεντρο. Αντέχω το κείμενο σε μικρές δόσεις. Κάθε λίγο αναστέλλω. Αλλάζω βλέμμα. Ή συμπύκνωση της ουσίας, η ευφορία των στιγμών ζαλίζει, σαν το πολύ οξυγόνο.
Και εγώ αλλάζω βλέμμα, αλλά το κάνω επειδή είναι πολύ τραχύ το φως του Ελύτη, βρίσκει πάνω στα αντικείμενα, αντανακλά και σε χτυπάει.
Ο Ελύτης δεν είναι τέλειος. Θα μπορούσε να έρθει σε ειρήνη με το φως και τα αντικείμενα. Δεν το έκανε. Και μετά ζαλίζεσαι.
Προσωπικά τα ποιήματα του Ελύτη μου δίνουν μια αίσθηση φωτός. Οι λέξεις εκπέμπουν φως. Όμως έχει και κάτι αρνητικό, κάτι που δεν μπορώ να προσδιορίσω με ακρίβεια, κάτι που κάνει τις λέξεις να πληγώνουν, κάτι απότομο, κάτι ελλειπτικό στον τρόπο που μιλάει. Δεν είναι λιτός όπως ο Καβάφης, ούτε έχει την πληρότητα του Σολωμού, αλλά είναι ελλειπτικός, με έναν τρόπο που κουράζει και πληγώνει.
Ο Νίκος Δήμου είχε πει:
Ποτέ δεν μπόρεσα να αντικρίσω, ώρα πολλή, το φωτόδεντρο. Αντέχω το κείμενο σε μικρές δόσεις. Κάθε λίγο αναστέλλω. Αλλάζω βλέμμα. Ή συμπύκνωση της ουσίας, η ευφορία των στιγμών ζαλίζει, σαν το πολύ οξυγόνο.
Και εγώ αλλάζω βλέμμα, αλλά το κάνω επειδή είναι πολύ τραχύ το φως του Ελύτη, βρίσκει πάνω στα αντικείμενα, αντανακλά και σε χτυπάει.
Ο Ελύτης δεν είναι τέλειος. Θα μπορούσε να έρθει σε ειρήνη με το φως και τα αντικείμενα. Δεν το έκανε. Και μετά ζαλίζεσαι.
Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2007
Σολωμός - Καβάφης - Ελύτης
Στο προηγούμενο post, αναφέρθηκα στη συνέντευξη που έδωσε ο Ντίνος Χριστιανόπουλος στο Schooligans. Σε ένα σημείο, αναφέρει:
Ο Σολωμός είναι λίγο μεγαλύτερος απ' τον Καβάφη αλλά λίγο κατώτερος σε απόδοση. Ο Σολωμός ήταν ιταλομαθής, δεν ήξερε καλά-καλά τα ελληνικά και καθώς ήταν τελειομανής δεν ολοκλήρωσε τίποτα. Όλα του τα ποιήματα είναι μισά -σχεδόν ερείπια- και μερικά έχουν και πολλές αδυναμίες.
Ενώ του Καβάφη δεν έχουν;
Τίποτα! Όσο κι αν ψάξεις, δεν θα βρεις. Αλλά ο Σολωμός δεν παύει να είναι καλύτερος απ' τον Καβάφη έστω και μ' αυτόν τον αποσπασματικό χαρακτήρα. Εγώ έχω βγάλει ολόκληρο βιβλίο για τον Σολωμό, όπου εκεί λέω ότι το καλύτερο ελληνικό ποίημα είναι οι «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», κι ας είναι ένα μάτσο ερείπια.
Μετά απ' αυτούς τους δύο ποιητές;
Δεν υπάρχει κανείς!
Ο Σεφέρης κι ο Ελύτης;
Αυτοί απλώς βούτηξαν το Νόμπελ. Αυτό είναι απλώς θέμα καπατσοσύνης, δεν είναι θέμα ποιότητας και αξίας. Ήδη πέφτουν και σιγά-σιγά θα πέσουν ακόμα περισσότερo.
Αυτά τα λόγια μου θύμισαν την ομιλία που είχε δώσει ο Ελύτης όταν αποδέχτηκε το Νόμπελ το 1979:
The sphere formed by this poetry shows, one could say, two poles: at one of these poles is Dionysios Solomos, who, before Mallarmé appeared in European literature, managed to formulate, with the greatest rigor and coherency, the concept of pure poetry: to submit sentiment to intelligence, ennoble expression, mobilize all the possibilities of the linguistic instrument by orienting oneself to the miracle. At the other pole is Cavafy, who like T. S. Eliot reaches, by eliminating all form of turgidity, the extreme limit of concision and the most rigorously exact expression.
Μια κορυφή ο Καβάφης. Λιτός, απέριττος. Όλες οι λέξεις που χρειάζονται, μόνο οι λέξεις που χρειάζονται.
"και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά"
"Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες."
Ή μήπως να θυμηθώ τους Νέους της Σιδώνος (400 μ.X.); Ο Μανώλης ο Αναγνωστάκης τα λέει καλύτερα από ό,τι θα μπορούσα εγώ να τα πω.
Από την άλλη ο Σολωμός. "Ο ποιητής που αγόραζε λέξεις". Τι να πει ο φτωχός Ανδρέας για τον Σολωμό; Τα λόγια του τα λένε όλα:
"Τα μάτια μου δεν είδαν τόπον ενδοξότερον από τούτο το αλωνάκι"
"Τα σπλάχνα μου κι' η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν"
"Πέλαγο μέγα πολεμά, βαρεί το καλυβάκι"
"Πάντ' ανοιχτά, πάντ' άγρυπνα, τα μάτια της ψυχής μου"
Πώς το λέει σε μια στιγμή ο Ελύτης;
Όπου και να σας βρίσκει το κακό, αδελφοί
όπου και να θολώνει ο νους σας
μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό
και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.
Η λαλιά που δεν ξέρει από ψέμα
θ' αναπαύσει το πρόσωπο του μαρτυρίου
με το λίγο βάμμα του γλαυκού στα χείλη
Και ο Ελύτης; Δεν είναι μεγάλος ποιητής ο Ελύτης;
"Κείνοι που επράξαν το κακό --- τους πήρε μαύρο σύγνεφο
Ζωή δεν είχαν πίσω τους μ' έλατα και με κρύα νερά
Μ' αρνί, κρασί και τουφεκιά, βέργα και κληματόσταυρο
Παππού δεν είχαν από δρυ κι απ' οργισμένον άνεμο
Στο καραούλι δεκαοχτώ μερόνυχτα
με πικραμένα μάτια·
Τους πήρε μαύρο σύγνεφο --- δεν είχαν πίσω τους αυτοί
Θειό μπουρλοτιέρη, πατέρα γεμιτζή
Μάνα που να 'χει σφάξει με τα χέρια της
Ή μάνα μάνας που με το βυζί γυμνό
Χορεύοντας να 'χει δοθεί στη λευτεριά του Χάρου!"
"Ιδού εγώ λοιπόν
ο πλασμένος για τις μικρές Κόρες και τα νησιά του Αιγαίου·
ο εραστής του σκιρτήματος των ζαρκαδιών
και μύστης των φύλλων της ελιάς
ο ηλιοπότης και ο ακριδοκτόνος."
"Χειμώνα ελάχιστε"
"Σκηνή τέταρτη: Αρχονταρίκι μεγάλης Μονής. Μακρόστενο τραπέζι και στην κορυφή του ο Ηγούμενος. Ιδρωμένοι μπαινοβγαίνουνε οι καλόγεροι φέρνοντας τα μαντάτα: ένα πλήθος έχει ξεχυθεί στους δρόμους, βάζει φωτιές, καταστρέφει τα πάντα."
"Εάν αποσυνδέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις."
Εσείς τι λέτε; Δεν είναι μεγάλος;
Ο Σολωμός είναι λίγο μεγαλύτερος απ' τον Καβάφη αλλά λίγο κατώτερος σε απόδοση. Ο Σολωμός ήταν ιταλομαθής, δεν ήξερε καλά-καλά τα ελληνικά και καθώς ήταν τελειομανής δεν ολοκλήρωσε τίποτα. Όλα του τα ποιήματα είναι μισά -σχεδόν ερείπια- και μερικά έχουν και πολλές αδυναμίες.
Ενώ του Καβάφη δεν έχουν;
Τίποτα! Όσο κι αν ψάξεις, δεν θα βρεις. Αλλά ο Σολωμός δεν παύει να είναι καλύτερος απ' τον Καβάφη έστω και μ' αυτόν τον αποσπασματικό χαρακτήρα. Εγώ έχω βγάλει ολόκληρο βιβλίο για τον Σολωμό, όπου εκεί λέω ότι το καλύτερο ελληνικό ποίημα είναι οι «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», κι ας είναι ένα μάτσο ερείπια.
Μετά απ' αυτούς τους δύο ποιητές;
Δεν υπάρχει κανείς!
Ο Σεφέρης κι ο Ελύτης;
Αυτοί απλώς βούτηξαν το Νόμπελ. Αυτό είναι απλώς θέμα καπατσοσύνης, δεν είναι θέμα ποιότητας και αξίας. Ήδη πέφτουν και σιγά-σιγά θα πέσουν ακόμα περισσότερo.
Αυτά τα λόγια μου θύμισαν την ομιλία που είχε δώσει ο Ελύτης όταν αποδέχτηκε το Νόμπελ το 1979:
The sphere formed by this poetry shows, one could say, two poles: at one of these poles is Dionysios Solomos, who, before Mallarmé appeared in European literature, managed to formulate, with the greatest rigor and coherency, the concept of pure poetry: to submit sentiment to intelligence, ennoble expression, mobilize all the possibilities of the linguistic instrument by orienting oneself to the miracle. At the other pole is Cavafy, who like T. S. Eliot reaches, by eliminating all form of turgidity, the extreme limit of concision and the most rigorously exact expression.
Μια κορυφή ο Καβάφης. Λιτός, απέριττος. Όλες οι λέξεις που χρειάζονται, μόνο οι λέξεις που χρειάζονται.
"και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά"
"Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες."
Ή μήπως να θυμηθώ τους Νέους της Σιδώνος (400 μ.X.); Ο Μανώλης ο Αναγνωστάκης τα λέει καλύτερα από ό,τι θα μπορούσα εγώ να τα πω.
Από την άλλη ο Σολωμός. "Ο ποιητής που αγόραζε λέξεις". Τι να πει ο φτωχός Ανδρέας για τον Σολωμό; Τα λόγια του τα λένε όλα:
"Τα μάτια μου δεν είδαν τόπον ενδοξότερον από τούτο το αλωνάκι"
"Τα σπλάχνα μου κι' η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν"
"Πέλαγο μέγα πολεμά, βαρεί το καλυβάκι"
"Πάντ' ανοιχτά, πάντ' άγρυπνα, τα μάτια της ψυχής μου"
Πώς το λέει σε μια στιγμή ο Ελύτης;
Όπου και να σας βρίσκει το κακό, αδελφοί
όπου και να θολώνει ο νους σας
μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό
και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.
Η λαλιά που δεν ξέρει από ψέμα
θ' αναπαύσει το πρόσωπο του μαρτυρίου
με το λίγο βάμμα του γλαυκού στα χείλη
Και ο Ελύτης; Δεν είναι μεγάλος ποιητής ο Ελύτης;
"Κείνοι που επράξαν το κακό --- τους πήρε μαύρο σύγνεφο
Ζωή δεν είχαν πίσω τους μ' έλατα και με κρύα νερά
Μ' αρνί, κρασί και τουφεκιά, βέργα και κληματόσταυρο
Παππού δεν είχαν από δρυ κι απ' οργισμένον άνεμο
Στο καραούλι δεκαοχτώ μερόνυχτα
με πικραμένα μάτια·
Τους πήρε μαύρο σύγνεφο --- δεν είχαν πίσω τους αυτοί
Θειό μπουρλοτιέρη, πατέρα γεμιτζή
Μάνα που να 'χει σφάξει με τα χέρια της
Ή μάνα μάνας που με το βυζί γυμνό
Χορεύοντας να 'χει δοθεί στη λευτεριά του Χάρου!"
"Ιδού εγώ λοιπόν
ο πλασμένος για τις μικρές Κόρες και τα νησιά του Αιγαίου·
ο εραστής του σκιρτήματος των ζαρκαδιών
και μύστης των φύλλων της ελιάς
ο ηλιοπότης και ο ακριδοκτόνος."
"Χειμώνα ελάχιστε"
"Σκηνή τέταρτη: Αρχονταρίκι μεγάλης Μονής. Μακρόστενο τραπέζι και στην κορυφή του ο Ηγούμενος. Ιδρωμένοι μπαινοβγαίνουνε οι καλόγεροι φέρνοντας τα μαντάτα: ένα πλήθος έχει ξεχυθεί στους δρόμους, βάζει φωτιές, καταστρέφει τα πάντα."
"Εάν αποσυνδέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις."
Εσείς τι λέτε; Δεν είναι μεγάλος;
Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2007
Schooligans
Είναι καταπληκτικός ο τρόπος που λειτουργεί η μπλογκόσφαιρα. Ξεκινάς από ένα blog και κάνει βόλτα σε ένα σωρό άλλα μέσω links, βρίσκεις σελίδες και πληροφορίες που δε θα έβρισκες αλλιώς!
Κάτι τέτοιο έκανα και σήμερα. Ξεκίνησα από ένα blog και έφτασα στη σελίδα του Schooligans, διάβασα ένα σωρό από τις συνεντεύξεις και τα άρθρα που δημοσιεύονται εκεί και είδα μέχρι και μια ταινία μικρού μήκους!
Το Schooligans είναι ένα περιοδικό που ξεκίνησε από μαθητές (θυμάμαι ακόμα πριν από μερικά χρόνια όταν είχα διαβάσει μια συνέντευξη από το Schoolήκι -έτσι λεγότανε τότε. Είχαν πάρει συνέντευξη μέχρι και από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας!) και επικεντρώνεται σε θέματα που αφορούν τα σχολεία, άντε λίγο και τα πανεπιστήμια.
Λοιπόν, θα σταχυολογήσω μερικά κομμάτια:
Συζητάνε με τον Ντίνο Χριστιανόπουλο για την ποίηση:
(παιδιά:) Έχουμε εδώ μαζί μας το βιβλίο Λογοτεχνίας της Τρίτης Λυκείου...
(Ντίνος Χριστιανόπουλος:) Εγώ το λέω της Τρίτης Καβλυκείου!... Είναι η κατεξοχήν ηλικία που καβλώνουν τα παιδιά.
(παιδιά:) Ωραία, της Τρίτης Καβλυκείου. Το ξέρετε ότι έχει συμπεριληφθεί και ένα δικό σας ποίημα, ο «Δημάς»;
(Ντίνος Χριστιανόπουλος:) Αυτό έγινε εν αγνοία μου. Δεν έπρεπε να το κάνουν. Είχα στείλει επιστολή στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο να μη συμπεριλάβει ποιήματά μου, διότι τα θεωρώ ανήθικα και θα βλάψουν τους νέους. Παρ' όλα αυτά το συμπεριέλαβαν.
(παιδιά:) Γιατί είναι ανήθικο ποίημα ο «Δημάς»;
(Ντίνος Χριστιανόπουλος:) Ακούστε, ο Δημάς ήταν ένας μαθητής του Αποστόλου Παύλου. Καλώς ή κακώς κάποτε τον απαράτησε και πήγε κι έγινε του κόσμου τούτου. Δηλαδή από κει που ήταν πιστός χριστιανός, άρχισε να κουνιέται στα μπαράκια (τα μπαράκια είναι δική μου επέμβαση -ο Απόστολος Παύλος δε λέει τίποτα). Αν αυτό όμως είναι γαργαλιστικό, παρακάτω έχει χειρότερα! Τον εμφανίζω ως μπάτσο! Ενδεχομένως του δίνω και κάτι απ' τις δικές μου κάβλες. Τι σημαίνει, ας πούμε, ότι ο Δημάς κυκλοφορεί με το περίστροφο στα δεξιά;
(παιδιά:) Τι σημαίνει;
(Ντίνος Χριστιανόπουλος:) Μπορεί να σου φαίνεται αδιάφορο, αλλά δεν είναι. Εγώ έχω βάλει μια μικροκάβλα εκεί μέσα... Αυτό το λέει κανένας φιλόλογος στους μαθητές; Δε νομίζω!
Μεταφέρουν ένα σχόλιο του Χατζιδάκι με αφορμή μια απαγόρευση των τραγουδιών του:
(Χατζιδάκις:) "Όχι, νομίζω πως η εξεταστική επιτροπή εστάθη στο ύψος της... Απηγόρευσε ό,τι αναζωογονεί τους νεανικούς οργανισμούς. Οι νεολαίοι οφείλουν να είναι νεκροί, με εμβατήρια και προσευχές ώσπου να τοποθετηθούν, νεκροί επίσης ,στους νόμιμους πολιτικούς σχηματισμούς της ενδόξου γηραιάς πατρίδος ημών."
Προβάλλουν μια μαθητική ταινία που λογοκρίθηκε από τους καθηγητές του σχολείου και δε στάλθηκε στο μαθητικό φεστιβάλ:
Υπάρχει εκτενές ρεπορτάζ, όπου παραβάλλονται οι συνεντεύξεις της καθηγήτριας και του διευθυντή που έκοψαν την ταινία με τις συνεντεύξεις των παιδιών για το πώς έγιναν τα πράγματα.
Πραγματικοί Schooligans! Δεν είναι τόσο ανατρεπτικοί, αν και για τα δεδομένα πολλών μπορεί κάποια πράγματα να φαίνονται ανατρεπτικά, όσο φρέσκοι, και την έχουμε ανάγκη τη φρεσκάδα σε αυτή τη χώρα που η δημόσια ζωή κάθε άλλο παρά από φρεσκάδα χαρακτηρίζεται!
Κάτι τέτοιο έκανα και σήμερα. Ξεκίνησα από ένα blog και έφτασα στη σελίδα του Schooligans, διάβασα ένα σωρό από τις συνεντεύξεις και τα άρθρα που δημοσιεύονται εκεί και είδα μέχρι και μια ταινία μικρού μήκους!
Το Schooligans είναι ένα περιοδικό που ξεκίνησε από μαθητές (θυμάμαι ακόμα πριν από μερικά χρόνια όταν είχα διαβάσει μια συνέντευξη από το Schoolήκι -έτσι λεγότανε τότε. Είχαν πάρει συνέντευξη μέχρι και από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας!) και επικεντρώνεται σε θέματα που αφορούν τα σχολεία, άντε λίγο και τα πανεπιστήμια.
Λοιπόν, θα σταχυολογήσω μερικά κομμάτια:
Συζητάνε με τον Ντίνο Χριστιανόπουλο για την ποίηση:
(παιδιά:) Έχουμε εδώ μαζί μας το βιβλίο Λογοτεχνίας της Τρίτης Λυκείου...
(Ντίνος Χριστιανόπουλος:) Εγώ το λέω της Τρίτης Καβλυκείου!... Είναι η κατεξοχήν ηλικία που καβλώνουν τα παιδιά.
(παιδιά:) Ωραία, της Τρίτης Καβλυκείου. Το ξέρετε ότι έχει συμπεριληφθεί και ένα δικό σας ποίημα, ο «Δημάς»;
(Ντίνος Χριστιανόπουλος:) Αυτό έγινε εν αγνοία μου. Δεν έπρεπε να το κάνουν. Είχα στείλει επιστολή στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο να μη συμπεριλάβει ποιήματά μου, διότι τα θεωρώ ανήθικα και θα βλάψουν τους νέους. Παρ' όλα αυτά το συμπεριέλαβαν.
(παιδιά:) Γιατί είναι ανήθικο ποίημα ο «Δημάς»;
(Ντίνος Χριστιανόπουλος:) Ακούστε, ο Δημάς ήταν ένας μαθητής του Αποστόλου Παύλου. Καλώς ή κακώς κάποτε τον απαράτησε και πήγε κι έγινε του κόσμου τούτου. Δηλαδή από κει που ήταν πιστός χριστιανός, άρχισε να κουνιέται στα μπαράκια (τα μπαράκια είναι δική μου επέμβαση -ο Απόστολος Παύλος δε λέει τίποτα). Αν αυτό όμως είναι γαργαλιστικό, παρακάτω έχει χειρότερα! Τον εμφανίζω ως μπάτσο! Ενδεχομένως του δίνω και κάτι απ' τις δικές μου κάβλες. Τι σημαίνει, ας πούμε, ότι ο Δημάς κυκλοφορεί με το περίστροφο στα δεξιά;
(παιδιά:) Τι σημαίνει;
(Ντίνος Χριστιανόπουλος:) Μπορεί να σου φαίνεται αδιάφορο, αλλά δεν είναι. Εγώ έχω βάλει μια μικροκάβλα εκεί μέσα... Αυτό το λέει κανένας φιλόλογος στους μαθητές; Δε νομίζω!
Μεταφέρουν ένα σχόλιο του Χατζιδάκι με αφορμή μια απαγόρευση των τραγουδιών του:
(Χατζιδάκις:) "Όχι, νομίζω πως η εξεταστική επιτροπή εστάθη στο ύψος της... Απηγόρευσε ό,τι αναζωογονεί τους νεανικούς οργανισμούς. Οι νεολαίοι οφείλουν να είναι νεκροί, με εμβατήρια και προσευχές ώσπου να τοποθετηθούν, νεκροί επίσης ,στους νόμιμους πολιτικούς σχηματισμούς της ενδόξου γηραιάς πατρίδος ημών."
Προβάλλουν μια μαθητική ταινία που λογοκρίθηκε από τους καθηγητές του σχολείου και δε στάλθηκε στο μαθητικό φεστιβάλ:
Υπάρχει εκτενές ρεπορτάζ, όπου παραβάλλονται οι συνεντεύξεις της καθηγήτριας και του διευθυντή που έκοψαν την ταινία με τις συνεντεύξεις των παιδιών για το πώς έγιναν τα πράγματα.
Πραγματικοί Schooligans! Δεν είναι τόσο ανατρεπτικοί, αν και για τα δεδομένα πολλών μπορεί κάποια πράγματα να φαίνονται ανατρεπτικά, όσο φρέσκοι, και την έχουμε ανάγκη τη φρεσκάδα σε αυτή τη χώρα που η δημόσια ζωή κάθε άλλο παρά από φρεσκάδα χαρακτηρίζεται!
Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2007
Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2007
House
Τη σειρά την ξέρετε. Αυτό που μάλλον δεν ξέρετε είναι πως αυτή τη στιγμή στην Αμερική προβάλλεται η τέταρτη σεζόν, και τα νέα επεισόδια είναι απλά καταπληκτικά!
Στο τέλος της τρίτης σεζόν (Τάσο, μη διαβάζεις γιατί θα πω τι γίνεται :P) ο House απολύει όλους τους συνεργάτες του με αποτέλεσμα, στην αρχή της καινούριας σεζόν, να είναι αναγκασμένος από την Cuddy να προσλάβει νέους συνεργάτες. Όπως καταλαβαίνετε η επιλογή θα γίνει με ανορθόδοξους τρόπους!
Την Τρίτη προβλήθηκε το τέταρτο επεισόδιο το οποίο είναι μάλλον από τα καλύτερα που έχουν παιχτεί μέχρι τώρα. Πραγματικά άπαιχτο! :D
Οι νέοι γιατροί ανανεώνουν την σειρά και της δίνουν μια τελείως νέα δυναμική. Πανέξυπνη η ιδέα της αλλαγής! Τα πρόσωπα που πλαισιώνουν τον House άλλαξαν, χωρίς όμως οι παλιοί να εξαφανίζονται από τη σειρά. Άσε που ο Foreman μάλλον επανέρχεται στο πλευρό του House... (Τάσο, δε διαβάζεις, είπαμε, ε!)
Πάντως, μεταξύ μας, εξακολουθώ να θεωρώ το Scrubs την καλύτερη ιατρική σειρά ever!
Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2007
antiarrhythmic drugs, amiodarone, diabetic nephropathy, inflammatory bowel disease
Σήμερα πήραμε πάσο (έπρεπε να περάσει και ο Οκτώβρης για να πάρουμε...) αφού πρώτα περιμέναμε στις γνωστές ουρές.
Σήμερα είχα αρκετό διάβασμα (και ψάξιμο στο Internet) για αύριο, και δε βρήκα χρόνο για μεγαλύτερο post, sorry!
Σήμερα είχα αρκετό διάβασμα (και ψάξιμο στο Internet) για αύριο, και δε βρήκα χρόνο για μεγαλύτερο post, sorry!
Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2007
Million Dollar Baby
Είδα χθες το βράδυ σε dvd το Million Dollar Baby. Δεν το είχα δει στους κινηματογράφους όταν είχε βγει. Είναι πολύ συγκινητική σε ορισμένες στιγμές και έχει καταπληκτικές ερμηνείες.
(SPOILER ALERT)
Μιλά για μια νεαρή κοπέλα (Hilary Swank) που έχει όνειρο να γίνει μποξέρ. Με την αποφασιστικότητά της πείθει έναν σημαντικό προπονητή (Clint Eastwood) να την αναλάβει και μαζί καταφέρνουν να γίνει μια επιτυχημένη μποξέρ.
Στον αγώνα που θα της έδινε τον πρώτο της σημαντικό τίτλο την χτυπάει μια άλλη μποξέρ αντικανονικά και μένει ανάπηρη. Το τραύμα αυτό την αφήνει στο κρεβάτι χωρίς να μπορεί καν να αναπνεύσει: ειδικό μηχάνημα της δίνει το οξυγόνο που της είναι απαραίτητο.
Απογοητευμένη για την κατάληξή της, αλλά και περήφανη για όσα κατάφερε, ζητά από τον προπονητή της να της κάνει ευθανασία. Αυτός ταλαντεύεται ανάμεσα στην πατρική του αγάπη για την κοπέλα και την επιθυμία της. Τελικά, της αποσυνδέει τον αναπνευστήρα και της κάνει μια ένεση αδρεναλίνης. Η κοπέλα πεθαίνει ήρεμα και αυτός χάνεται εγκαταλείποντας το γυμναστήριό του στα χέρια του φίλου του - αφηγητή.
Κοινό στοιχείο ανάμεσά τους η αγάπη τους για το μποξ και τα οικογενειακά τους προβλήματα. Η κοπέλα έχει χάσει τον πατέρα της, ενώ η μάνα και η αδερφή της δεν την αγαπούν, ενώ ο προπονητής έχει εγκαταλειφθεί από την κόρη του την οποία αγαπά και με την οποία προσπαθεί μάταια να επικοινωνήσει. Η αγάπη τους για το μποξ γίνεται κινητήρια δύναμη στη ζωή τους και τελικά τους συνδέει σε μια σχέση πατέρα - κόρης.
Δεν κάνω αυτό το post για να μιλήσω για την υπόθεση, αυτή μπορεί να τη βρείτε και στο ίντερνετ και καλύτερα γραμμένη από αυτό που είπα εγώ. Άλλωστε, μέσα στην ταινία λαμβάνουν χώρα και διάφορες μικρότερες ιστορίες στις οποίες δεν αναφέρθηκα.
Εγώ θέλω να δώσω την προσωπική μου εντύπωση. Οι ερμηνείες είναι καλές, και σε ορισμένα σημεία γίνονται μεγαλειώδεις. Μαζί όμως με την αίσθηση του μεγαλείου, υπάρχει και μια βαθιά αρνητική αίσθηση που προκαλείται από τη βία του κόσμου του μποξ και από το θέμα της ευθανασίας. Ο θάνατος, με τη μορφή της βίας και των ιστοριών βίας, αλλά και με τη φοβερή πράξη αποσύνδεσης του αναπνευστήρα και την ένεση, βρίσκεται παντού, από την αρχή μέχρι το τέλος.
Άνθρωποι πληγώνονται χωρίς λόγο, τραυματίζονται και βλέπουν τις ζωές τους να καταστρέφονται. Θεατές πανηγυρίζουν βλέποντας σκηνές αγριότητας. Ο βίαιος θάνατος της ευθανασίας απεικονίζεται ειρηνικός και σωτήριος, μολονότι αφήνει ανεξίτηλα σημάδια στις ψυχές των ανθρώπων.
Το Hollywood δε δίνει λύση στο πρόβλημα.
Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2007
αέρια αρτηριακού αίματος
"Βγάλτον φωτογραφία και δημοσίευσέ την στο blog". Ο Νίκος έτρωγε ένα μήλο, το οποίο έκοβε με μαχαίρι από την κουζίνα της κλινικής, και ο Τάσος το βρήκε αστείο. Και βέβαια, άλλο που δεν ήθελα, έβγαλα το κινητό μου και τον φωτογράφισα. Δε φαίνεται καλά, κάνει ένα "όχι, όχι, μη με βγάλεις" και κρύβει με το χέρι του το πρόσωπό του...
Νίκο, πρέπει να βγάλεις μια που να φαίνεσαι ολόκληρος. Οι αναγνώστες θα θέλουν να δουν ποιος είσαι :P
.jpg)
Εντάξει Τάσο; Τη δημοσίευσα τη φωτογραφία. Τι, νομίζεις ότι εσύ είσαι καλύτερος από τον Νίκο; Με το στηθοσκόπιο που στο ένα αυτί έχει μαύρη και στο άλλο άσπρη ελιά; Τι έγινε, χάσαμε τα ταίρια τους; Ή μήπως...
Ξέρετε, ο Τάσος διαφημίζει τον εαυτό του για... μποέμ. Τώρα, πόσο μποέμ πραγματικά είναι, νομίζω πως το βλέπετε από τη φωτογραφία. Αυτά τα ακουστικά με το ένα μαύρο και το άλλο άσπρο (ελιές λέγονται) είναι πραγματικά αντισυμβατικά! :P
.jpg)
(Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν από ένα NOKIA 6260)
Κατά τα άλλα, σήμερα πήρα αέρια αίματος από μηριαία αρτηρία. Ελπίζω οι παραπάνω φωτογραφίες να μην επισκιάζουν αυτό το επιστημονικό επίτευγμα! Η γιαγιά μπορεί να πόνεσε λιγάκι όταν μπήκα, αλλά όταν βγήκα δεν είχε καταλάβει ότι τελειώσαμε και περίμενε ακόμα να αρχίσουμε. Για όσους ενδιαφέρονται, είχε αναπνευστική αλκάλωση :P
.jpg)
Βασικά, δεν ήταν στο θάλαμο που είμαι υπεύθυνος εγώ, αλλά με είδε ο ειδικευόμενος (μετά τις σκηνές με τα μήλα) και μου λέει "έλα να πάρεις αέρια". Ήθελε να πάρει και δυο αιμοκαλλιέργειες, και θα της έπαιρνε από τη μηριαία. Καθαρίσαμε προσεκτικά την περιοχή και ψηλάφισα τη μηριαία αρτηρία. (Για την ακρίβεια, "ψηλαφούσα", για καμιά ώρα, μέχρι να σιγουρευτώ ότι την έχω βρει...) Η μηριαία φλέβα είναι ακριβώς δίπλα.
"Πού να μπω; Στην αρτηρία ή στη φλέβα;" "Άμα βρεις αρτηριακό αίμα, ακόμα καλύτερα, για να μην την τρυπάμε πάλι αλλού μετά τις αιμοκαλλιέργειες". Έτσι έβαλα και εγώ τη βελόνα στην μηριαία αρτηρία, γεμίσαμε τη σύριγγα, πήραμε τις δυο αιμοκαλλιέργειες και αφήσαμε και λίγο αίμα για τα αέρια. Όλα αυτά υπό άσηπτες συνθήκες, φυσικά :P
Ήταν και λίγο (έως αρκετά) παχουλή η γιαγιά. Αλλά δεν έχει σημασία. Η αποστολή εξετελέσθη με επιτυχία. Θρίαμβος! :D
P.S. Σιγά μην έβαζα για τίτλο του post τα μήλα του Νίκου ή τα ακουστικά του Τάσου!
Αέρια αίματος από κερκιδική αρτηρία, και όχι από μηριαία:
Νίκο, πρέπει να βγάλεις μια που να φαίνεσαι ολόκληρος. Οι αναγνώστες θα θέλουν να δουν ποιος είσαι :P
.jpg)
Εντάξει Τάσο; Τη δημοσίευσα τη φωτογραφία. Τι, νομίζεις ότι εσύ είσαι καλύτερος από τον Νίκο; Με το στηθοσκόπιο που στο ένα αυτί έχει μαύρη και στο άλλο άσπρη ελιά; Τι έγινε, χάσαμε τα ταίρια τους; Ή μήπως...
Ξέρετε, ο Τάσος διαφημίζει τον εαυτό του για... μποέμ. Τώρα, πόσο μποέμ πραγματικά είναι, νομίζω πως το βλέπετε από τη φωτογραφία. Αυτά τα ακουστικά με το ένα μαύρο και το άλλο άσπρο (ελιές λέγονται) είναι πραγματικά αντισυμβατικά! :P
.jpg)
(Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν από ένα NOKIA 6260)
Κατά τα άλλα, σήμερα πήρα αέρια αίματος από μηριαία αρτηρία. Ελπίζω οι παραπάνω φωτογραφίες να μην επισκιάζουν αυτό το επιστημονικό επίτευγμα! Η γιαγιά μπορεί να πόνεσε λιγάκι όταν μπήκα, αλλά όταν βγήκα δεν είχε καταλάβει ότι τελειώσαμε και περίμενε ακόμα να αρχίσουμε. Για όσους ενδιαφέρονται, είχε αναπνευστική αλκάλωση :P
.jpg)
Βασικά, δεν ήταν στο θάλαμο που είμαι υπεύθυνος εγώ, αλλά με είδε ο ειδικευόμενος (μετά τις σκηνές με τα μήλα) και μου λέει "έλα να πάρεις αέρια". Ήθελε να πάρει και δυο αιμοκαλλιέργειες, και θα της έπαιρνε από τη μηριαία. Καθαρίσαμε προσεκτικά την περιοχή και ψηλάφισα τη μηριαία αρτηρία. (Για την ακρίβεια, "ψηλαφούσα", για καμιά ώρα, μέχρι να σιγουρευτώ ότι την έχω βρει...) Η μηριαία φλέβα είναι ακριβώς δίπλα.
"Πού να μπω; Στην αρτηρία ή στη φλέβα;" "Άμα βρεις αρτηριακό αίμα, ακόμα καλύτερα, για να μην την τρυπάμε πάλι αλλού μετά τις αιμοκαλλιέργειες". Έτσι έβαλα και εγώ τη βελόνα στην μηριαία αρτηρία, γεμίσαμε τη σύριγγα, πήραμε τις δυο αιμοκαλλιέργειες και αφήσαμε και λίγο αίμα για τα αέρια. Όλα αυτά υπό άσηπτες συνθήκες, φυσικά :P
Ήταν και λίγο (έως αρκετά) παχουλή η γιαγιά. Αλλά δεν έχει σημασία. Η αποστολή εξετελέσθη με επιτυχία. Θρίαμβος! :D
P.S. Σιγά μην έβαζα για τίτλο του post τα μήλα του Νίκου ή τα ακουστικά του Τάσου!
Αέρια αίματος από κερκιδική αρτηρία, και όχι από μηριαία:
Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2007
Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2007
Fontana di Trevi - Fontana della Barcaccia
Οι πλατείες της Ρώμης είναι πολύ όμορφες. Τουλάχιστον αυτή την εικόνα μου έδωσαν. Ακόμα και όταν ήταν... άσχημες! Είναι ωραίο όπως περπατάς κάθε τόσο να βγαίνεις σε μια πλατεία, η οποία είναι στολισμένη με έργα τέχνης που παραγγέλθηκαν από κάποιον Πάπα, και στην οποία βρίσκονται συντριβάνια με άφθονο νερό. Το νερό που έτρεχε που άρεσε πολύ, και ακόμα και εκείνες οι πλατείες που ήταν μες το γκρι και χωρίς πολλά στολίδια, βοήθησαν ώστε η Ρώμη να συνδεθεί άρρηκτα στο μυαλό μου με τις πλατείες της.
Λοιπόν, μια φωτογραφία από την όμορφη Fontana di Trevi, με το μπόλικο νερό και τα ωραία γλυπτά της
και δυο φωτογραφίες από τα Ισπανικά Σκαλιά, τα οποία ξεκινούν από το συντριβάνι με την πλημμυρισμένη βαρκούλα και καταλήγουν ψηλά στην εκκλησία Trinita Dei Monti.
Βλέπετε πόσο πολύς κόσμος μαζεύεται;
Στον ταξιδιωτικό οδηγό είχα διαβάσει πως τον 17ο αιώνα ο πρέσβης της Ισπανίας στο Βατικανό έμενε εκεί και η γύρω περιοχή θεωρείτο ισπανικό έδαφος. Όσοι ξένοι, άθελά τους, το καταπατούσαν, γίνονταν αναγκαστικά μέλη του ισπανικού στρατού!
Αυτά για την Piazza di Spagna και για την Scalinata...
Α, διάβασα πριν από λίγο, καθώς έψαχνα περισσότερες πληροφορίες για το συντριβάνι και την πλατεία, πως Barcaccia σημαίνει παλιό, άχρηστο καράβι, και πως παλιά η πλατεία πλημμύριζε όταν ξεχείλιζε ο Τίβερης, πριν φτιαχτούν τα φράγματα, και μια φορά το νερό έφτασε σε ύψος το ένα μέτρο και όταν το νερό έφυγε, στην πλατεία έμεινε μια βαρκούλα. Εξ ου και το γλυπτό - χαλασμένο καραβάκι που βρίσκεται μέσα στο συντριβάνι στη βάση των σκαλοπατιών.
Λοιπόν, μια φωτογραφία από την όμορφη Fontana di Trevi, με το μπόλικο νερό και τα ωραία γλυπτά της
και δυο φωτογραφίες από τα Ισπανικά Σκαλιά, τα οποία ξεκινούν από το συντριβάνι με την πλημμυρισμένη βαρκούλα και καταλήγουν ψηλά στην εκκλησία Trinita Dei Monti.
Βλέπετε πόσο πολύς κόσμος μαζεύεται;
Στον ταξιδιωτικό οδηγό είχα διαβάσει πως τον 17ο αιώνα ο πρέσβης της Ισπανίας στο Βατικανό έμενε εκεί και η γύρω περιοχή θεωρείτο ισπανικό έδαφος. Όσοι ξένοι, άθελά τους, το καταπατούσαν, γίνονταν αναγκαστικά μέλη του ισπανικού στρατού!
Αυτά για την Piazza di Spagna και για την Scalinata...
Α, διάβασα πριν από λίγο, καθώς έψαχνα περισσότερες πληροφορίες για το συντριβάνι και την πλατεία, πως Barcaccia σημαίνει παλιό, άχρηστο καράβι, και πως παλιά η πλατεία πλημμύριζε όταν ξεχείλιζε ο Τίβερης, πριν φτιαχτούν τα φράγματα, και μια φορά το νερό έφτασε σε ύψος το ένα μέτρο και όταν το νερό έφυγε, στην πλατεία έμεινε μια βαρκούλα. Εξ ου και το γλυπτό - χαλασμένο καραβάκι που βρίσκεται μέσα στο συντριβάνι στη βάση των σκαλοπατιών.
Η βροχή έχει σταματήσει και εγώ τελειώνω το προφιτερόλ* μου και σκέφτομαι να ανεβάσω μερικές φωτογραφίες από την Fontana di Trevi όταν είχα πάει πέρσι το καλοκαίρι. Δε με εντυπωσίασε όμως. Εντάξει, καλή και γραφική ήταν, αλλά πολύ περισσότερο μου άρεσε η Piazza di Spagna, που και πολύ κόσμο μάζευε και μπορούσες να καθήσεις όση ώρα ήθελες πλάι σε άλλους τουρίστες ή και Ιταλούς.
*ένα πολύ νόστιμο προφιτερόλ από το ζαχαροπλαστείο ανδριάς στη Φιλοθέη. Το κουτάκι λέει πως έχει και στους Αμπελόκηπους κατάστημα, για όσους ενδιαφέρονται :D
*ένα πολύ νόστιμο προφιτερόλ από το ζαχαροπλαστείο ανδριάς στη Φιλοθέη. Το κουτάκι λέει πως έχει και στους Αμπελόκηπους κατάστημα, για όσους ενδιαφέρονται :D
"Dumbledore's gay!"
Χθες, η J. K. Rowling ανακοίνωσε, στη Νέα Υόρκη, ότι ο Dumbledore μάλλον είναι gay. Εγώ δε νομίζω να ήταν. Πιστεύω πως η φιλία του με τον Grindelwald ήταν απλά αυτό, μια φιλία και τίποτα παραπάνω.
Θα μου πείτε, έχει νόημα αυτή η συζήτηση; Ναι, γιατί η Rowling έχει δημιουργήσει έναν ολόκληρο κόσμο, ένα μαγικό σύμπαν το οποίο υπάρχει κατά κάποιον τρόπο και εκτός των βιβλίων της σειράς. Παρόλο που στα βιβλία δε δίνονται hints για αυτή την πτυχή της προσωπικότητας του Dumbledore, νομίζω πως οι αναγνώστες δικαιούμαστε να συζητάμε για τους ήρωες και τη ζωή τους πέρα από όσα αναφέρονται στα βιβλία.
Λοιπόν, εγώ διαφωνώ με τη γνώμη της συγγραφέως, και νομίζω πως παρεξήγησε τη φιλία του με τον οπαδό των σκοτεινών τεχνών Grindelwald, όταν ήταν νεαροί μάγοι.
Στις λοιπές εξωτερικές ειδήσεις, η Fontana di Trevi βάφτηκε κόκκινη χθες το βράδυ! Κάποιος θεώρησε πως με αυτόν τον τρόπο θα ακουγόταν η αντίθεσή του με το γκρίζο κατεστημένο.
Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2007
Οι εκλογές και οι... τραβεστί!
Εδώ και πέντε χρόνια τα κανάλια ασχολούνται μόνο μέ ένα πράγμα. Εκλογές, δημοσκοπήσεις, δημοφιλίες. Έλεος. Πριν απέλθει η κυβέρνηση Σημίτη στις ειδήσεις συζητούσαν για τις ερχόμενες εκλογές. Οι εκλογές έγιναν, η Νέα Δημοκρατία βγήκε κυβέρνηση, αλλά οι συζητήσεις για τις εκλογές δε σταμάτησαν! Δημοσκοπήσεις συνέχισαν να βλέπουν το φως της δημοσιότητας, και η δημοφιλία των μέτρων καθόριζε τη νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης. Ξεκίνησε η συζήτηση για πρόωρες εκλογές έναν χρόνο πριν αυτές γίνουν. Και αφού έγιναν, τώρα συζητάμε για το πότε θα γίνουν οι επόμενες και για το αν θα γίνουν στο κοντινό μέλλον με ό,τι αυτό συνεπάγεται (λίστες, έλεγχος κοινοβουλευτικών ομάδων, κλπ).
Έλεος!
Αυτό δεν είναι ούτε πολιτική ανάλυση ούτε δημοσιογραφία. Είναι μιζέρια και εγκλωβισμός στον μικρόκοσμό μας.
Την προηγούμενη Κυριακή είδα σε μια μεσημεριανή εκπομπή την αδερφή του Κώστα Ταχτσή. Μεταξύ άλλων, είπε πως εκείνη αποδίδει την ταραχώδη προσωπική ζωή του αδερφού της σε κάτι που συνέβη όταν ήταν παιδί. Ξαφνικά εξαφανίστηκε για μερικές ώρες με κάποιον άνδρα, και, όταν επέστρεψε, η συμπεριφορά του ήταν αλλαγμένη. Σε σεξουαλική κακοποίηση κατά τη διάρκεια της παιδικής του ηλικίας αποδίδει τη μετέπειτα σεξουαλική του ζωή.
Νομίζω πως αυτή η πληροφορία είναι πολύ ενδιαφέρουσα και ρίχνει φως στη ζωή του Ταχτσή.
Με αφορμή αυτή την εκπομπή, θυμήθηκα ένα περιστατικό που είχα διαβάσει σε μια εφημερίδα παλιότερα. Ο Ταχτσής είχε διαφορές με τον διευθυντή ενός ραδιοφωνικού προγράμματος (δε θυμάμαι λεπτομέρειες και ονόματα) και ο διευθυντής αυτός του έστειλε μήνυμα: "Πείτε στον κύριο Ταχτσή ότι αυτά δεν περνάνε σε μένα. Είμαι παλιά π****** εγώ." Και ο Ταχτσής απάντησε: "Εγώ είμαι ακόμα εν ενεργεία." Και φυσικά το εννοούσε.
Φοβερό χιούμορ! Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ όποτε το θυμάμαι γελάω.
Με αφορμή τα όσα είπε η αδερφή του, έψαξα για τον Ταχτσή στο google. Ομολογώ πως δεν έχω διαβάσει κάποιο βιβλίο του (και όχι, δεν έχω δει το Τρίτο Στεφάνι στην τηλεόραση!) και με πολύ ενδιαφέρον βρήκα σε ένα blog ένα -μη λογοτεχνικό- απόσπασμα από ένα βιβλίο του.
Φαίνεται πως είχε έρθει σε αντίθεση με τους τραβεστί τη δεκαετία του εβδομήντα, γιατί κάποιοι ήθελαν να δημιουργήσουν μια οργάνωση για τους ομοφυλόφιλους και θέλησαν να παρουσιάσουν την ίδρυση της οργάνωσης σε μια εκδήλωση των τραβεστί. Ο Ταχτσής αντέδρασε επειδή διείδε τις συνέπειες μιας τέτοιας κίνησης, του να συνδεθεί η ομοφυλοφιλία με τις τραβεστί και ξεκίνησε ένας πόλεμος εναντίον του.
Μεταφέρω ένα απόσπασμα από το κείμενο που δημοσίευσε κάποιος με σχόλιο εδώ:
"Στό κάτω της γραφής, δέν είχα τίποτα εναντίον τους κάθε αλλο. Μου ήταν πολύ πιό συμπαθείς από μερικούς σάν τόν Βελισσαρόπουλο ή τό Βέλτσο. Ήταν παιδιά απόρων, διαλυμένων οικογενειών, χωρίς κοινωνική επιφάνεια, χωρίς όνομα άλλο απ' τό θλιβερό παρατσούκλι που διάλεγε η καθεμιά - Μπέττυ, Αλόμα, Μέμα, Ντόννα. Ένα ταλαιπωρημένο, αδικημένο τσούρμο τελεσίδικα απόβλητων, ένα κομμάτι του περιθώριου πού, αντίθετα ακόμα κι από κοινούς κλέφτες, πού συχνότατα γίνονται «κύριοι», δέ θά 'μπαινε ποτέ τών ποτών στή σελίδα. Πολλοί απ' αυτούς έφταναν στήν άβυσσο του νου, στήν τρέλλα. Έπαιρναν χάπια, ναρκωτικά. Είκοσι, εικοσιπέντε χρονώ, κι οι «πελάτες» τίς απέφευγαν ή δεν τίς ξανάπαιρναν - περίμεναν μέ τίς ώρες εμένα πού ήμoυνα πενήντα!"
και
"Προσπάθησα να του εξηγήσω μερικά απλά πράματα. Ότι το τραβεστιλίκι δεν ήταν η δική μου κύρια ιδιότητα – ήταν καρπός μιας τραγικής εξελικτικής διαδικασίας, κατά την διάρκεια της οποίας είχα περάσει απ' όλες τις φάσεις της ομοφυλοφιλίας, ότι σαν υπεύθυνος πνευματικός άνθρωπος ήμουν υποχρεωμένος να διαχωρίσω τα πράματα ακόμα κι αν συνέβαινε να μη με συμφέρει προσωπικά, ότι δε μπορούσα ν' αφήνω να ταυτιστεί με μια πουτάνα της Συγγρού ο σημερινός ρωμαντικός, ανιδιoτελής ομοφυλόφιλος έφηβος πού ήμουν κι εγώ κάποτε."
Νομίζω πως τα σχόλια που κάνει είναι ιδιαίτερα ενδιαφέροντα. Δεν έχω ξεκάθαρη άποψη κατά πόσο κάποιος γεννιέται ή γίνεται ομοφυλόφιλος. Ξέρετε, δεν είναι πολιτικά ορθό να πεις πως αυτού του είδους οι σεξουαλικές συμπεριφορές δεν είναι "φυσιολογικές" :P Εσείς τι νομίζετε;
P.S. Θα μου πείτε, καλά, για τις εκλογές να το καταλάβω, σήμερα οι ειδήσεις τις είχανε πρώτο θέμα. Οι τραβεστί πού κολλάνε; Απλά, το συζητούσαμε σήμερα με τον Σταύρο, στο νοσοκομείο, μετά το μάθημα, και μου είπε, "κάνε ένα post, και θα σου πω τη γνώμη μου εκεί." Δεν είχαμε και χρόνο. Έπρεπε να περάσει από τη γραμματεία της σχολής. Δεν του είχαν περάσει ένα μάθημα επιλογής. Είχε διαλέξει οκτώ και όταν τα πέρασαν στο κομπιούτερ ένα τους ξέφυγε :P
Α, και μιας μιλάμε για τραβεστί... Ένα "παράξενο" βίντεο στο youtube:
Είναι τρελοί αυτοί οι Αμερικάνοι!
Έλεος!
Αυτό δεν είναι ούτε πολιτική ανάλυση ούτε δημοσιογραφία. Είναι μιζέρια και εγκλωβισμός στον μικρόκοσμό μας.
Την προηγούμενη Κυριακή είδα σε μια μεσημεριανή εκπομπή την αδερφή του Κώστα Ταχτσή. Μεταξύ άλλων, είπε πως εκείνη αποδίδει την ταραχώδη προσωπική ζωή του αδερφού της σε κάτι που συνέβη όταν ήταν παιδί. Ξαφνικά εξαφανίστηκε για μερικές ώρες με κάποιον άνδρα, και, όταν επέστρεψε, η συμπεριφορά του ήταν αλλαγμένη. Σε σεξουαλική κακοποίηση κατά τη διάρκεια της παιδικής του ηλικίας αποδίδει τη μετέπειτα σεξουαλική του ζωή.
Νομίζω πως αυτή η πληροφορία είναι πολύ ενδιαφέρουσα και ρίχνει φως στη ζωή του Ταχτσή.
Με αφορμή αυτή την εκπομπή, θυμήθηκα ένα περιστατικό που είχα διαβάσει σε μια εφημερίδα παλιότερα. Ο Ταχτσής είχε διαφορές με τον διευθυντή ενός ραδιοφωνικού προγράμματος (δε θυμάμαι λεπτομέρειες και ονόματα) και ο διευθυντής αυτός του έστειλε μήνυμα: "Πείτε στον κύριο Ταχτσή ότι αυτά δεν περνάνε σε μένα. Είμαι παλιά π****** εγώ." Και ο Ταχτσής απάντησε: "Εγώ είμαι ακόμα εν ενεργεία." Και φυσικά το εννοούσε.
Φοβερό χιούμορ! Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ όποτε το θυμάμαι γελάω.
Με αφορμή τα όσα είπε η αδερφή του, έψαξα για τον Ταχτσή στο google. Ομολογώ πως δεν έχω διαβάσει κάποιο βιβλίο του (και όχι, δεν έχω δει το Τρίτο Στεφάνι στην τηλεόραση!) και με πολύ ενδιαφέρον βρήκα σε ένα blog ένα -μη λογοτεχνικό- απόσπασμα από ένα βιβλίο του.
Φαίνεται πως είχε έρθει σε αντίθεση με τους τραβεστί τη δεκαετία του εβδομήντα, γιατί κάποιοι ήθελαν να δημιουργήσουν μια οργάνωση για τους ομοφυλόφιλους και θέλησαν να παρουσιάσουν την ίδρυση της οργάνωσης σε μια εκδήλωση των τραβεστί. Ο Ταχτσής αντέδρασε επειδή διείδε τις συνέπειες μιας τέτοιας κίνησης, του να συνδεθεί η ομοφυλοφιλία με τις τραβεστί και ξεκίνησε ένας πόλεμος εναντίον του.
Μεταφέρω ένα απόσπασμα από το κείμενο που δημοσίευσε κάποιος με σχόλιο εδώ:
"Στό κάτω της γραφής, δέν είχα τίποτα εναντίον τους κάθε αλλο. Μου ήταν πολύ πιό συμπαθείς από μερικούς σάν τόν Βελισσαρόπουλο ή τό Βέλτσο. Ήταν παιδιά απόρων, διαλυμένων οικογενειών, χωρίς κοινωνική επιφάνεια, χωρίς όνομα άλλο απ' τό θλιβερό παρατσούκλι που διάλεγε η καθεμιά - Μπέττυ, Αλόμα, Μέμα, Ντόννα. Ένα ταλαιπωρημένο, αδικημένο τσούρμο τελεσίδικα απόβλητων, ένα κομμάτι του περιθώριου πού, αντίθετα ακόμα κι από κοινούς κλέφτες, πού συχνότατα γίνονται «κύριοι», δέ θά 'μπαινε ποτέ τών ποτών στή σελίδα. Πολλοί απ' αυτούς έφταναν στήν άβυσσο του νου, στήν τρέλλα. Έπαιρναν χάπια, ναρκωτικά. Είκοσι, εικοσιπέντε χρονώ, κι οι «πελάτες» τίς απέφευγαν ή δεν τίς ξανάπαιρναν - περίμεναν μέ τίς ώρες εμένα πού ήμoυνα πενήντα!"
και
"Προσπάθησα να του εξηγήσω μερικά απλά πράματα. Ότι το τραβεστιλίκι δεν ήταν η δική μου κύρια ιδιότητα – ήταν καρπός μιας τραγικής εξελικτικής διαδικασίας, κατά την διάρκεια της οποίας είχα περάσει απ' όλες τις φάσεις της ομοφυλοφιλίας, ότι σαν υπεύθυνος πνευματικός άνθρωπος ήμουν υποχρεωμένος να διαχωρίσω τα πράματα ακόμα κι αν συνέβαινε να μη με συμφέρει προσωπικά, ότι δε μπορούσα ν' αφήνω να ταυτιστεί με μια πουτάνα της Συγγρού ο σημερινός ρωμαντικός, ανιδιoτελής ομοφυλόφιλος έφηβος πού ήμουν κι εγώ κάποτε."
Νομίζω πως τα σχόλια που κάνει είναι ιδιαίτερα ενδιαφέροντα. Δεν έχω ξεκάθαρη άποψη κατά πόσο κάποιος γεννιέται ή γίνεται ομοφυλόφιλος. Ξέρετε, δεν είναι πολιτικά ορθό να πεις πως αυτού του είδους οι σεξουαλικές συμπεριφορές δεν είναι "φυσιολογικές" :P Εσείς τι νομίζετε;
P.S. Θα μου πείτε, καλά, για τις εκλογές να το καταλάβω, σήμερα οι ειδήσεις τις είχανε πρώτο θέμα. Οι τραβεστί πού κολλάνε; Απλά, το συζητούσαμε σήμερα με τον Σταύρο, στο νοσοκομείο, μετά το μάθημα, και μου είπε, "κάνε ένα post, και θα σου πω τη γνώμη μου εκεί." Δεν είχαμε και χρόνο. Έπρεπε να περάσει από τη γραμματεία της σχολής. Δεν του είχαν περάσει ένα μάθημα επιλογής. Είχε διαλέξει οκτώ και όταν τα πέρασαν στο κομπιούτερ ένα τους ξέφυγε :P
Α, και μιας μιλάμε για τραβεστί... Ένα "παράξενο" βίντεο στο youtube:
Είναι τρελοί αυτοί οι Αμερικάνοι!
Τον Φεβρουάριο του 2006, ο Lawrence Summers, παραιτήθηκε από πρόεδρος του Harvard. Είχε προηγηθεί θύελλα αντιδράσεων για μια ανεπίσημη ομιλία που έδωσε, στην οποία διατύπωσε ερωτήματα με τη μορφή επιστημονικών υποθέσεων, σχετικά με τη μικρή αντιπροσώπευση των γυναικών ανάμεσα στους καθηγητές επιστήμης και μηχανολογίας στα μεγάλα επιστημονικά ιδρύματα του πλανήτη.
Χθες, ο James Watson, ο οποίος είχε τιμηθεί με το νόμπελ ιατρικής για τις ανακαλύψεις του σχετικά με τη μοριακή δομή των νουκλεϊκών οξέων και της σημασίας της δομής αυτής για τη μεταβίβαση πληροφορίας στους ζωντανούς οργανισμούς, τέθηκε σε διαθεσιμότητα από το Cold Spring Harbor Laboratory, λόγω κάποιων σχολίων που έκανε στους Sunday Times, σχετικά με την ανάπτυξη της Αφρικής και την ευφυϊα των μαύρων.
Σήμερα, στην εφημερίδα The Independent, σχολίασε:
"We do not yet adequately understand the way in which the different environments in the world have selected over time the genes which determine our capacity to do different things. The overwhelming desire of society today is to assume that equal powers of reason are a universal heritage of humanity. It may well be. But simply wanting this to be the case is not enough. This is not science.
To question this is not to give in to racism. This is not a discussion about superiority or inferiority, it is about seeking to understand differences, about why some of us are great musicians and others great engineers. It is very likely that at least some 10 to 15 years will pass before we get an adequate understanding for the relative importance of nature versus nurture in the achievement of important human objectives. Until then, we as scientists, wherever we wish to place ourselves in this great debate, should take care in claiming what are unarguable truths without the support of evidence."
Προσωπικά θεωρώ απαράδεκτο τον τρόπο με τον οποίο προσωπικότητες αυτού του βεληνεκούς αντιμετωπίζονται από το πολιτικά ορθό κατεστημένο της ανεπτυγμένης Δύσης. Επιστημονικές υποθέσεις και ερωτήματα πρέπει να διατυπώνονται ελεύθερα και όχι να υπαγορεύονται από τις αξίες του αμερικανικού και δυτικοευρωπαϊκού προοδευτισμού.
Αν η υπόθεση έχει βάση μπορούμε να το συζητήσουμε. Μπορούμε να εξετάσουμε και να βρούμε την απάντηση στα ερωτήματα που διατυπώνει ο Summers ή ο Watson. Αλλά αυτό πρέπει να γίνει με τρόπο επιστημονικό. Και όχι υπό το πρίσμα των αντιλήψεων που επικρατούν. Άλλωστε, η επιστήμη συχνά στην ιστορία έχει αμφισβητήσει και καταρρίψει κρατούσες απόψεις, έχει ανατρέψει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τον κόσμο.
Ανησυχώ για τον δρόμο που παίρνουν οι ανεπτυγμένες οικονομικά κοινωνίες της Δύσης. Η ηθική ανωτερότητα που αξιώνει για τον εαυτό του το ρεύμα αυτό που αντιτίθεται με τέτοια ένταση στις δηλώσεις Summers ή Watson είναι επικίνδυνη.
Χθες, ο James Watson, ο οποίος είχε τιμηθεί με το νόμπελ ιατρικής για τις ανακαλύψεις του σχετικά με τη μοριακή δομή των νουκλεϊκών οξέων και της σημασίας της δομής αυτής για τη μεταβίβαση πληροφορίας στους ζωντανούς οργανισμούς, τέθηκε σε διαθεσιμότητα από το Cold Spring Harbor Laboratory, λόγω κάποιων σχολίων που έκανε στους Sunday Times, σχετικά με την ανάπτυξη της Αφρικής και την ευφυϊα των μαύρων.
Σήμερα, στην εφημερίδα The Independent, σχολίασε:
"We do not yet adequately understand the way in which the different environments in the world have selected over time the genes which determine our capacity to do different things. The overwhelming desire of society today is to assume that equal powers of reason are a universal heritage of humanity. It may well be. But simply wanting this to be the case is not enough. This is not science.
To question this is not to give in to racism. This is not a discussion about superiority or inferiority, it is about seeking to understand differences, about why some of us are great musicians and others great engineers. It is very likely that at least some 10 to 15 years will pass before we get an adequate understanding for the relative importance of nature versus nurture in the achievement of important human objectives. Until then, we as scientists, wherever we wish to place ourselves in this great debate, should take care in claiming what are unarguable truths without the support of evidence."
Προσωπικά θεωρώ απαράδεκτο τον τρόπο με τον οποίο προσωπικότητες αυτού του βεληνεκούς αντιμετωπίζονται από το πολιτικά ορθό κατεστημένο της ανεπτυγμένης Δύσης. Επιστημονικές υποθέσεις και ερωτήματα πρέπει να διατυπώνονται ελεύθερα και όχι να υπαγορεύονται από τις αξίες του αμερικανικού και δυτικοευρωπαϊκού προοδευτισμού.
Αν η υπόθεση έχει βάση μπορούμε να το συζητήσουμε. Μπορούμε να εξετάσουμε και να βρούμε την απάντηση στα ερωτήματα που διατυπώνει ο Summers ή ο Watson. Αλλά αυτό πρέπει να γίνει με τρόπο επιστημονικό. Και όχι υπό το πρίσμα των αντιλήψεων που επικρατούν. Άλλωστε, η επιστήμη συχνά στην ιστορία έχει αμφισβητήσει και καταρρίψει κρατούσες απόψεις, έχει ανατρέψει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τον κόσμο.
Ανησυχώ για τον δρόμο που παίρνουν οι ανεπτυγμένες οικονομικά κοινωνίες της Δύσης. Η ηθική ανωτερότητα που αξιώνει για τον εαυτό του το ρεύμα αυτό που αντιτίθεται με τέτοια ένταση στις δηλώσεις Summers ή Watson είναι επικίνδυνη.
Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2007
Σπάσιμο!
Εξετάσεις Οφθαλμολογίας στο Αττικό. Τελειώνει το δίωρο των εξετάσεων και εκεί που έβγαινα έξω σκέφτηκα να δω μήπως το κυλικείο είχε από εκείνα τα ωραία ντόνατς με σοκολάτα που έπαιρνα πέρσι όταν είχαμε μάθημα εκεί. (Και που θα παίρνω και την άνοιξη όταν θα ξαναείμαι εκεί!) Βλέπω πως είχε αρκετά, παρόλο που ήταν απόγευμα. Παραγγέλνω λοιπόν ένα ντόνατ σοκολάτα με έναν καπουτσίνο. Δοκιμάζω λίγο, νοστιμότατο. Και όταν τρώω λίγο περισσότερο, πέφτω πάνω στη γέμιση - κρέμα.
Εκεί που περιμένεις σοκολάτα και μέσα και έξω, σου έχει μόνο έξω. Αν είναι δυνατόν! :P
Εκεί που περιμένεις σοκολάτα και μέσα και έξω, σου έχει μόνο έξω. Αν είναι δυνατόν! :P
Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2007
"Γιατί είμαστε καθυστερημένοι;"
Είδα σήμερα ένα κομμάτι από μια εκπομπή στην ΕΤ1 με τον Διονύση τον Σαββόπουλο. Είχα ξαναδεί την εκπομπή, και με το που άνοιξα την τηλεόραση την αναγνώρισα αμέσως. Μάλιστα, είχα πέσει πάνω στο καλύτερο σημείο, εκεί που μιλάει για το κίνημα του Ναυτικού και την αντίδρασή του όταν του ανακοίνωσαν τα νέα.
Μιλούσε με κάποιον φίλο του όταν του είπαν πως έγινε το κίνημα του Ναυτικού. Εκείνος τσαντίστηκε. Δεν ήθελε η χούντα να μονοπωλεί τη συζήτηση, να μονοπωλεί τη ζωή. Εντάξει, "οι καραβανάδες είχαν και αυτοί τις ευθύνες τους που κατέλυσαν τη δημοκρατία, αλλά και τον κόσμο τον βόλευε αυτή η κατάσταση. Ρίχναμε έτσι τις ευθύνες αλλού. Δεν ψάχναμε τα βαθύτερα αίτια. Γιατί είμαστε καθυστερημένοι; Γιατί δε σεβόμαστε το πρόσωπο;"
Κατά τη γνώμη μου, αυτή τη συζήτηση δεν την κάναμε ποτέ. Σέρνουμε ακόμα μαζί μας τις αιτίες της καθυστέρησης από την εποχή της προβληματικής δημοκρατίας πριν τη χούντα. Και η ευθύνη βαραίνει εμάς, όχι απλά ένα απρόσωπο "σύστημα".
«Φταίνε τα τραγούδια του
φταίει κι ο λυράρης
μα φταίει κι ο ίδιος ο λαός
γιατί ’ναι μαραζιάρης»
Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2007
Το... Κυπριακό!
Δεύτερη, και τελευταία, μέρα σήμερα του προγράμματος για τις λοιμώξεις.
Η καθηγήτρια μας έδωσε το ιστορικό ενός ασθενούς που είχε εμπύρετο νόσημα. Στη διαφορική διάγνωση έπαιζαν ένα σωρό πράγματα. Ένας Κύπριος πετάγεται και λέει ότι αυτός θα τον θεράπευε για βρουκέλλα. Μα αν μπορεί να είναι διάφορα πράγματα πώς ξεκινάς θεραπεία για βρουκέλλωση χωρίς να έχεις βγάλει τη διάγνωσή σου; Έτσι, άντε, αρχίζεις να δίνεις αντιβιοτικά; "Ναι, σωστά αυτά που λέτε, αλλά εγώ θα του έδινα θεραπεία για βρουκέλλα!"
Το show συνεχίστηκε και στις επόμενες ερωτήσεις:
"Ναι, ναι, έτσι είναι, αλλά εγώ θα κάνω αυτό."
"Ναι, έχετε δίκιο, επιστημονικά έτσι είναι, αλλά εγώ..."
"Ναι, θα κάνει αντοχή αν του δώσω αυτό το αντιβιοτικό αλλά εμένα αν ήμουνα άρρωστος δε θα με ένοιαζε η κοινότητα." "Καλά, άσε την κοινότητα. Αν πάρεις αυτό το αντιβιοτικό χωρίς να πρέπει, θα αναπτύξουν τα μικρόβια που φέρεις εσύ ο ίδιος αντοχή και δε θα πιάνει όταν θα πρέπει να το πάρεις εσύ για μια πιο σοβαρή ασθένεια!"
Λίγο αργότερα:
Κύπριος: Καλά θα συνεχίσουμε τον διάλογο μετά.
Καθηγήτρια: Ποιον διάλογο; Διάλογος γίνεται όταν δυο άνθρωποι έχουν δυο θέσεις και είναι πρόθυμοι να συζητήσουν για να βρουν κοινό τόπο. Εσύ δεν έχεις καμία πρόθεση να συμφωνήσεις με τίποτα!
Έλεος δηλαδή! Και άσχετος και επικίνδυνος! Μήπως θα έπρεπε να δίνουν πανελλαδικές εξετάσεις όπως και εμείς, οι Κύπριοι, πριν μπουν στα ελληνικά πανεπιστήμια; Γκρρρ...
Η καθηγήτρια μας έδωσε το ιστορικό ενός ασθενούς που είχε εμπύρετο νόσημα. Στη διαφορική διάγνωση έπαιζαν ένα σωρό πράγματα. Ένας Κύπριος πετάγεται και λέει ότι αυτός θα τον θεράπευε για βρουκέλλα. Μα αν μπορεί να είναι διάφορα πράγματα πώς ξεκινάς θεραπεία για βρουκέλλωση χωρίς να έχεις βγάλει τη διάγνωσή σου; Έτσι, άντε, αρχίζεις να δίνεις αντιβιοτικά; "Ναι, σωστά αυτά που λέτε, αλλά εγώ θα του έδινα θεραπεία για βρουκέλλα!"
Το show συνεχίστηκε και στις επόμενες ερωτήσεις:
"Ναι, ναι, έτσι είναι, αλλά εγώ θα κάνω αυτό."
"Ναι, έχετε δίκιο, επιστημονικά έτσι είναι, αλλά εγώ..."
"Ναι, θα κάνει αντοχή αν του δώσω αυτό το αντιβιοτικό αλλά εμένα αν ήμουνα άρρωστος δε θα με ένοιαζε η κοινότητα." "Καλά, άσε την κοινότητα. Αν πάρεις αυτό το αντιβιοτικό χωρίς να πρέπει, θα αναπτύξουν τα μικρόβια που φέρεις εσύ ο ίδιος αντοχή και δε θα πιάνει όταν θα πρέπει να το πάρεις εσύ για μια πιο σοβαρή ασθένεια!"
Λίγο αργότερα:
Κύπριος: Καλά θα συνεχίσουμε τον διάλογο μετά.
Καθηγήτρια: Ποιον διάλογο; Διάλογος γίνεται όταν δυο άνθρωποι έχουν δυο θέσεις και είναι πρόθυμοι να συζητήσουν για να βρουν κοινό τόπο. Εσύ δεν έχεις καμία πρόθεση να συμφωνήσεις με τίποτα!
Έλεος δηλαδή! Και άσχετος και επικίνδυνος! Μήπως θα έπρεπε να δίνουν πανελλαδικές εξετάσεις όπως και εμείς, οι Κύπριοι, πριν μπουν στα ελληνικά πανεπιστήμια; Γκρρρ...
Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2007
Χαρά στον Έλληνα που ελληνοξεχνά
Το πρωί, καθώς πήγαινα για τη σχολή, άκουσα στο ραδιόφωνο ένα τραγούδι του Ρασούλη που είχα καιρό να ακούσω.
"Χαρά στον Έλληνα που ελληνοξεχνά
Και στο Σικάγο μέσα ζει στη λευτεριά"
Δυο συγκλονιστικοί στίχοι, από το "Αχ Ελλάδα". Μεγάλο καημό εκφράζει αυτό το "Αχ".
Σήμερα το μάθημα ήταν διαφορετικό. Δεν πήγαμε στην κλινική το πρωί, αλλά ανεβήκαμε κατευθείαν στον πέμπτο. Εκεί ήρθε η κ. Γιαμαρέλου, η καθηγήτρια της Παθολογίας στο Αττικό, και μας έκανε μάθημα για τις λοιμώξεις. Έκανε ένα εξαιρετικό και πρωτότυπο μάθημα. Η πρωτοτυπία έγκειτο στο ότι ήταν interactive. Μας δόθηκαν ειδικές συσκευές, και κατά τη διάρκεια του μαθήματος γίνονταν ερωτήσεις τις οποίες απαντούσαμε ηλεκτρονικά. Άμεσα, βλέπαμε τα αποτελέσματα μέσω του κομπιούτερ και του προβολέα.
Από όσο ξέρω, τέτοιες μέθοδοι χρησιμοποιούνται σε πανεπιστήμια του εξωτερικού. Κρίμα που δεν τις εισάγουμε και εδώ στην καθημερινή πράξη. Και το ενδιαφέρον αυξάνουν και αποτελεσματικές φαίνονται.
Αύριο θα συνεχίσουμε και θα ολοκληρώσουμε το πρόγραμμα. To be continued λοιπόν...
Αμέσως μετά πήγαμε στη σχολή για να γραφτούμε για το έκτο έτος. Το τι έγινε δεν περιγράφεται. Έβαλαν πεντακόσια παιδιά να εγγραφούν σε μια μέρα. Λίγοι υπάλληλοι στην εξυπηρέτηση των φοιτητών. Ο ένας πάνω στον άλλο και να μην προχωράει καθόλου η ουρά... Ένα αίσχος. Πάνω από μία ώρα περάσαμε κάτω από αυτές τις απαράδεκτες και μειωτικές για την αξιοπρέπειά μας συνθήκες, μέχρι η γραμματέας να πάρει το χαρτί που σημειώσαμε τα μαθήματα επιλογής που θέλουμε για φέτος, να μας βγάλει ένα αντίγραφο από το computer με αυτά που δηλώσαμε και να βάλει δύο σφραγίδες στην φοιτητική μας ταυτότητα.
Λες και δεν μπορούσαν αυτά να γίνουν ηλεκτρονικά. Ή με μεγαλύτερη αξιοπρέπεια. Δε φταίει το σύστημα. Φταίει η μικρότητα των ανθρώπων. Εσωτερικό τους θέμα είναι το πώς θα γραφτούμε. Εξαιτίας των ανθρώπων της η Ελλάδα μας έχει τα χάλια που έχει.
"Η πιο γλυκιά πατρίδα, είναι η καρδιά".
[Αφιερωμένο στη Βάσω που δεν ξέρει τι είναι τα blogs. Όχι στη Βάσω που μου έκανε την Mantoux. Πρόκειται για συνωνυμία!]
Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2007
Party time
"Τι ώρα θα γίνει το πάρτι;"
"Ε, το απόγευμα."
"Όταν λες απόγευμα, τι εννοείς΄" ρώτησα εγώ υποψιασμένος, γιατί ήξερα ότι υπάρχει διαφορά στο τι εννοούμε όταν λέμε απόγευμα διάφοροι λαοί.
"Κατά τις 9 - 10".
(Αυτό είναι Γερμανικό απόγευμα :P)
Κατά τις 8 με παίρνει ο Τάσος τηλέφωνο. "Για δες που ακριβώς είναι αυτή η οδός, γιατί εγώ δεν έχω το βιβλίο με τους χάρτες διαθέσιμο."
Κατά μία περίεργη σύμπτωση, ούτε και εγώ είχα διαθέσιμο το δικό μου. Και το Google Earth δε με βοήθησε και πολύ. Το Google, από την άλλη, μου έβγαλε δυο ενοικιαστήρια από τη Χρυσή Ευκαιρία.
9:15 Βρίσκω τον Τάσο στον σταθμό του τρένου.
9:30 Τζωρτζίνα στην Αττική.
Σε λίγα λεπτά φτάνουμε με το μετρό Συγγρού-Φιξ (το σπίτι ήταν στο Κουκάκι) όπου μας περίμενε ο Σταύρος που είχε έρθει με το αμάξι του.
Κάναμε λίγη ώρα να το βρούμε το σπίτι αλλά όταν φτάσαμε ήμασταν από τους πρώτους. (Εκεί και ένας παχουλός κύριος μεγάλης ηλικίας, που καθόταν σε μία καρέκλα. Μου θύμισε λιγάκι τα αγάλματα του Βούδα.) "Θα είναι ελληνικό και όχι γερμανικό πάρτι", μας λέει η μία από τις τρεις κοπέλες που μένουν εκεί. "Αν ήταν γερμανικό, τώρα θα ήταν όλοι εδώ πίνοντας τις μπύρες τους". Εκτίμηση που συμφωνεί απόλυτα με τη δική μου εμπειρία από το Βερολίνο.
Το σπίτι ήταν ένα νεοκλασικό που εντυπωσίασε τη Τζωτζίνα και τον Γιώργο, έναν ειδικευόμενο από την ομάδα της Sarah, που ήρθε και αυτός λίγο μετά από εμάς.
Καθίσαμε λιγάκι στην ταράτσα - roof garden ώσπου να μαζευτεί λίγο ο κόσμος. Ο καιρός ήταν σχετικά καλός και αν και προηγουμένως άστραφτε, όταν ήμασταν εμείς εκεί όλα ήταν ΟΚ.
Ο Σταύρος έφυγε νωρίς γιατί έπρεπε να πάει και σε ένα άλλο πάρτι. Εμείς κατεβήκαμε κάτω που είχε πια αρκετό κόσμο. Το μόνο φαγώσιμο στο πάρτι, πέρα από τους ξηρούς καρπούς και τα άλλα συναφή, ήταν μια διασταύρωση μεταξύ γαλακτομπούρεκου και κανταϊφιού που είχε φέρει ο Τάσος. Πάλι καλά δηλαδή γιατί θα μέναμε και τελείως νηστικοί :P
Ο Γιώργος αποδείχτηκε χορευταράς (καλά, όχι ακριβώς χορευταράς, αλλά τουλάχιστον είχε διάθεση να χορέψει). Ο dj είχε κάνει μια ψιλοχάλια latin επιλογή. Τόσο "ψιλοχάλια" που όταν σταμάτησε η παρέα μας το αντιμετώπισε με θετικά σχόλια. Γιατί σταμάτησε; Φαίνεται πως κάποιος γείτονας είχε φωνάξει την αστυνομία.
"Τις καθημερινές," μου λέει η Sarah, "κοιμάμαι κατά τις 11, γιατί έρχομαι και κουρασμένη από το νοσοκομείο".
"Ε, μέχρι τις μία, οι γείτονες έχουν δυνατά την τηλεόραση και δε με αφήνουν να κοιμηθώ. Σήμερα που είναι Σάββατο, ενοχλήθηκαν..."
"Αν ήταν καμιά γιορτή και είχε βαριά ζεϊμπέκικα δε θα ενοχλιόταν κανείς," λέει ο Γιώργος.
Μεταξύ μας, καλύτερα τα βαριά ζεϊμπέκικα από αυτά που ακούγαμε. Ίσως για αυτό να ειδοποίησαν την αστυνομία οι άνθρωποι :P
Μετά από λίγο η μουσική ξανάρχισε, αλλά οι ελπίδες μας για αλλαγή ρεπερτορίου διαψεύστηκαν...
Ο παχουλός παππούς - Βούδας είχε σηκωθεί και χόρευε. Είχε πλάκα. Προσπαθήσαμε να μάθουμε ποιος ήταν, αλλά η Σάρα δεν ήξερε. Ήταν γνωστός μιας από τις δυο Ελληνίδες που έμεναν εκεί.
Φύγαμε κατά τις 3:30. Όταν κατεβήκαμε κάτω, είδαμε να ξανάρχεται το περιπολικό και οι αστυνομικοί να κατεβαίνουν και να κατευθύνονται προς το σπίτι. Μετά από λίγο, η μουσική ξανασταμάτησε.
Ο Σταύρος ήθελε να τον περιμένουμε. Θα έφευγε από το πάρτι που γινόταν στο Χαλάνδρι και θα ερχόταν να μας έβρισκε στου Ψυρρή. Φάγαμε κάτι και τον περιμέναμε μέχρι τις τέσσερις και. Ήταν ακόμα στο Χαλάνδρι. Ε, πήραμε ένα ταξί και γυρίσαμε σπίτια μας. Πέντε παρά πέντε έφτανα στο δικό μου. Σταύρο, ας ερχόσουν νωρίτερα, δε φταίμε και εμείς!
"Ε, το απόγευμα."
"Όταν λες απόγευμα, τι εννοείς΄" ρώτησα εγώ υποψιασμένος, γιατί ήξερα ότι υπάρχει διαφορά στο τι εννοούμε όταν λέμε απόγευμα διάφοροι λαοί.
"Κατά τις 9 - 10".
(Αυτό είναι Γερμανικό απόγευμα :P)
Κατά τις 8 με παίρνει ο Τάσος τηλέφωνο. "Για δες που ακριβώς είναι αυτή η οδός, γιατί εγώ δεν έχω το βιβλίο με τους χάρτες διαθέσιμο."
Κατά μία περίεργη σύμπτωση, ούτε και εγώ είχα διαθέσιμο το δικό μου. Και το Google Earth δε με βοήθησε και πολύ. Το Google, από την άλλη, μου έβγαλε δυο ενοικιαστήρια από τη Χρυσή Ευκαιρία.
9:15 Βρίσκω τον Τάσο στον σταθμό του τρένου.
9:30 Τζωρτζίνα στην Αττική.
Σε λίγα λεπτά φτάνουμε με το μετρό Συγγρού-Φιξ (το σπίτι ήταν στο Κουκάκι) όπου μας περίμενε ο Σταύρος που είχε έρθει με το αμάξι του.
Κάναμε λίγη ώρα να το βρούμε το σπίτι αλλά όταν φτάσαμε ήμασταν από τους πρώτους. (Εκεί και ένας παχουλός κύριος μεγάλης ηλικίας, που καθόταν σε μία καρέκλα. Μου θύμισε λιγάκι τα αγάλματα του Βούδα.) "Θα είναι ελληνικό και όχι γερμανικό πάρτι", μας λέει η μία από τις τρεις κοπέλες που μένουν εκεί. "Αν ήταν γερμανικό, τώρα θα ήταν όλοι εδώ πίνοντας τις μπύρες τους". Εκτίμηση που συμφωνεί απόλυτα με τη δική μου εμπειρία από το Βερολίνο.
Το σπίτι ήταν ένα νεοκλασικό που εντυπωσίασε τη Τζωτζίνα και τον Γιώργο, έναν ειδικευόμενο από την ομάδα της Sarah, που ήρθε και αυτός λίγο μετά από εμάς.
Καθίσαμε λιγάκι στην ταράτσα - roof garden ώσπου να μαζευτεί λίγο ο κόσμος. Ο καιρός ήταν σχετικά καλός και αν και προηγουμένως άστραφτε, όταν ήμασταν εμείς εκεί όλα ήταν ΟΚ.
Ο Σταύρος έφυγε νωρίς γιατί έπρεπε να πάει και σε ένα άλλο πάρτι. Εμείς κατεβήκαμε κάτω που είχε πια αρκετό κόσμο. Το μόνο φαγώσιμο στο πάρτι, πέρα από τους ξηρούς καρπούς και τα άλλα συναφή, ήταν μια διασταύρωση μεταξύ γαλακτομπούρεκου και κανταϊφιού που είχε φέρει ο Τάσος. Πάλι καλά δηλαδή γιατί θα μέναμε και τελείως νηστικοί :P
Ο Γιώργος αποδείχτηκε χορευταράς (καλά, όχι ακριβώς χορευταράς, αλλά τουλάχιστον είχε διάθεση να χορέψει). Ο dj είχε κάνει μια ψιλοχάλια latin επιλογή. Τόσο "ψιλοχάλια" που όταν σταμάτησε η παρέα μας το αντιμετώπισε με θετικά σχόλια. Γιατί σταμάτησε; Φαίνεται πως κάποιος γείτονας είχε φωνάξει την αστυνομία.
"Τις καθημερινές," μου λέει η Sarah, "κοιμάμαι κατά τις 11, γιατί έρχομαι και κουρασμένη από το νοσοκομείο".
"Ε, μέχρι τις μία, οι γείτονες έχουν δυνατά την τηλεόραση και δε με αφήνουν να κοιμηθώ. Σήμερα που είναι Σάββατο, ενοχλήθηκαν..."
"Αν ήταν καμιά γιορτή και είχε βαριά ζεϊμπέκικα δε θα ενοχλιόταν κανείς," λέει ο Γιώργος.
Μεταξύ μας, καλύτερα τα βαριά ζεϊμπέκικα από αυτά που ακούγαμε. Ίσως για αυτό να ειδοποίησαν την αστυνομία οι άνθρωποι :P
Μετά από λίγο η μουσική ξανάρχισε, αλλά οι ελπίδες μας για αλλαγή ρεπερτορίου διαψεύστηκαν...
Ο παχουλός παππούς - Βούδας είχε σηκωθεί και χόρευε. Είχε πλάκα. Προσπαθήσαμε να μάθουμε ποιος ήταν, αλλά η Σάρα δεν ήξερε. Ήταν γνωστός μιας από τις δυο Ελληνίδες που έμεναν εκεί.
Φύγαμε κατά τις 3:30. Όταν κατεβήκαμε κάτω, είδαμε να ξανάρχεται το περιπολικό και οι αστυνομικοί να κατεβαίνουν και να κατευθύνονται προς το σπίτι. Μετά από λίγο, η μουσική ξανασταμάτησε.
Ο Σταύρος ήθελε να τον περιμένουμε. Θα έφευγε από το πάρτι που γινόταν στο Χαλάνδρι και θα ερχόταν να μας έβρισκε στου Ψυρρή. Φάγαμε κάτι και τον περιμέναμε μέχρι τις τέσσερις και. Ήταν ακόμα στο Χαλάνδρι. Ε, πήραμε ένα ταξί και γυρίσαμε σπίτια μας. Πέντε παρά πέντε έφτανα στο δικό μου. Σταύρο, ας ερχόσουν νωρίτερα, δε φταίμε και εμείς!
Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2007
Γκουχ, γκουχ...
Σήμερα το πρωί είχα λίγο βήχα. Χμ... Και η Βάσω το ίδιο, και είχε ψιλοπανικοβληθεί!
Ο καθηγητής έκανε σήμερα το μάθημα. Μονοκλωνικές γαμμαπάθειες. Πολύ καλή η παράδοση...
Τελικά ο Gore με την επιτροπή του ΟΗΕ μοιράστηκαν το νόμπελ ειρήνης. Σαν πολύ γρήγορα δεν τιμήθηκε;
Μας έχει καλέσει αύριο η Sarah σε ένα πάρτι που διοργανώνουν προς τιμήν της οι κοπέλες που την φιλοξενούν. Φεύγει και την επόμενη εβδομάδα... Έχουν καλέσει, λέει, πάνω από εκατό άτομα.
Ο καθηγητής έκανε σήμερα το μάθημα. Μονοκλωνικές γαμμαπάθειες. Πολύ καλή η παράδοση...
Τελικά ο Gore με την επιτροπή του ΟΗΕ μοιράστηκαν το νόμπελ ειρήνης. Σαν πολύ γρήγορα δεν τιμήθηκε;
Μας έχει καλέσει αύριο η Sarah σε ένα πάρτι που διοργανώνουν προς τιμήν της οι κοπέλες που την φιλοξενούν. Φεύγει και την επόμενη εβδομάδα... Έχουν καλέσει, λέει, πάνω από εκατό άτομα.
Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2007
"From Sarah With Love"
Η Γερμανίδα που είναι μαζί μας είχε γενέθλια σήμερα και είχε φέρει κάτι τυροπιτάκια και κάτι σπανακοπιτάκια για να μας κεράσει. Όταν μπήκα στο γραφείο των γιατρών βλέπω το κουτί ανοικτό και από τη μέσα μεριά να γράφει "FROM SARA WITH LOVE". Βασικά μου έκανε εντύπωση ο τρόπος που έγραφε το Sarah, αλλά το είχα ξαναδεί "Sara" σε ένα μπουκάλι νερού που έπινε. (Δε σκέφτηκα να το βγάλω μια φωτογραφία για να το ανεβάσω στο blog, sorry!)
Μετά από λίγο που μπήκε μέσα είδε και αυτή την επιγραφή και παραξενεύτηκε. Ένας ειδικευόμενος το είχε γράψει και νομίζω πως καλά έκανε για να ξέρουν και οι υπόλοιποι από ποιον είναι το κέρασμα! Και η παραπομπή στο τραγούδι πολύ έξυπνος!
Έκανα τη δεύτερή μου Mantoux σήμερα, σε μια γιαγιά. Όλα πήγαν μια χαρά :D
Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2007
Βάσω, συγγνώμη, ε!
Το χέρι της Βάσως στο σημείο που της έκανα εγώ την Mantoux χθες, πόναγε σήμερα, ενώ το δικό μου είχε (και έχει) φαγούρα.
Κάτι άκουγα για το Νόμπελ ειρήνης σήμερα. Για να δούμε ποιο θα είναι το τελικό αποτέλεσμα...
Κάτι άκουγα για το Νόμπελ ειρήνης σήμερα. Για να δούμε ποιο θα είναι το τελικό αποτέλεσμα...
Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2007
η πρώτη μου Mantoux
Κοιτάζω και βλέπω τον ειδικευόμενό μας και δυο νεαρές νοσηλεύτριες να τον ακούνε με μεγάλη προσοχή. Αυτές καθιστές και αυτός είχε γείρει από πάνω τους. "Μπράβο πέραση στις κοπέλες..." σκέφτηκα από μέσα μου. Μετά από λίγο, χρειάστηκε να μπω στο δωμάτιο και τον βλέπω να κρατάει μία σύριγγα, από αυτές τις μικρές που κάνουμε τις Mantoux. Είχε κάνει στις κοπέλες από μία, και έρχονταν και άλλοι για να πάρουν σειρά. "Ελάτε μας λέει να κάνετε και σεις μία", μας λέει. "Έλα, Ανδρέα, πάρε και κάνε εσύ μια. Ετοίμασε τη σύριγγα."
Έχουμε ασθενή μία γιαγιά, η οποία τελικά αποδείχτηκε πως είχε φυματίωση. Και μάλιστα η ακτινολογική της εικόνα ήταν πολύ χάλια. Την παρακολουθούσαμε για καμιά βδομάδα χωρίς να ξέρουμε ότι έχει φυματίωση. Και όταν το μάθανε, είπαν να κάνουμε από μια Mantoux...
Δεν είχα καμία απολύτως όρεξη να κάνω Mantoux. Είχα κάνει αρκετές όταν ήμουν μικρός και θυμάμαι ότι έτσουζαν πολύ. Ήταν το χειρότερό μου. Καμία άλλη ένεση ή εμβόλιο δε με ενοχλούσε τόσο όσο η Mantoux. Άσε που έχω κάνει το εμβόλιο για τη φυματίωση (BCG). Η αποτελεσματικότητά του συζητιέται, αλλά όπως και να έχει, θα μου δώσει θετική Mantoux.
Κανονικά λοιπόν, εγώ δε θα το έκανα. Παρόλα αυτά, ήταν μια ευκαιρία να κάνω εγώ σε κάποιον άλλον μια Mantoux, να δοκιμάσω και να μάθω. Και λέω, άντε, θα κάνω εγώ σε μια συμφοιτήτριά μου και θα μου κάνει μια και εκείνη, για να δοκιμάσει και αυτή. Ε, και τώρα πληκτρολογώ μια μια Mantoux στο αριστερό μου χέρι που έχει ήδη σκληρύνει και κοκκινίσει. Σε δυο μέρες θα σας πω και το αποτέλεσμα επίσημα :P
Βασικά, δεν είχαμε και μεγάλη επιτυχία, οι φοιτητές εννοώ. Εμένα μου ξέφυγε λιγάκι και μπήκε πιο βαθιά από εκεί που έπρεπε με αποτέλεσμα να μην την τσούξει καθόλου μεν, αλλά να χρειαστεί να της την ξανακάνουν. Της δε κοπέλας που την έκανε σε μένα, της ξέφυγε προς το τέλος και βγήκαν μερικές σταγόνες έξω πιτσιλίζοντας τον τόπο. Με προβλημάτισε αν έγινε καλά. Ο ειδικευόμενος λέει πως αφού φούσκωσε το δέρμα όταν μου την έβαζε, εντάξει είναι. Και βέβαια, αν βγει θετική εντάξει, αλλά αν βγει αρνητική δε θα είμαι και σίγουρος ότι είναι αρνητική, οπότε θα της πω να το ξανακάνουμε.
Και για να μη νιώθω και άσχημα ότι εμείς μόνο δεν την κάναμε καλά, στην προϊσταμένη έκανε ο ειδικευόμενος δύο Mantoux. Η μία έγινε πιο βαθιά και όχι ενδοδερμικά. Χα!
Έχουμε ασθενή μία γιαγιά, η οποία τελικά αποδείχτηκε πως είχε φυματίωση. Και μάλιστα η ακτινολογική της εικόνα ήταν πολύ χάλια. Την παρακολουθούσαμε για καμιά βδομάδα χωρίς να ξέρουμε ότι έχει φυματίωση. Και όταν το μάθανε, είπαν να κάνουμε από μια Mantoux...
Δεν είχα καμία απολύτως όρεξη να κάνω Mantoux. Είχα κάνει αρκετές όταν ήμουν μικρός και θυμάμαι ότι έτσουζαν πολύ. Ήταν το χειρότερό μου. Καμία άλλη ένεση ή εμβόλιο δε με ενοχλούσε τόσο όσο η Mantoux. Άσε που έχω κάνει το εμβόλιο για τη φυματίωση (BCG). Η αποτελεσματικότητά του συζητιέται, αλλά όπως και να έχει, θα μου δώσει θετική Mantoux.
Κανονικά λοιπόν, εγώ δε θα το έκανα. Παρόλα αυτά, ήταν μια ευκαιρία να κάνω εγώ σε κάποιον άλλον μια Mantoux, να δοκιμάσω και να μάθω. Και λέω, άντε, θα κάνω εγώ σε μια συμφοιτήτριά μου και θα μου κάνει μια και εκείνη, για να δοκιμάσει και αυτή. Ε, και τώρα πληκτρολογώ μια μια Mantoux στο αριστερό μου χέρι που έχει ήδη σκληρύνει και κοκκινίσει. Σε δυο μέρες θα σας πω και το αποτέλεσμα επίσημα :P
Βασικά, δεν είχαμε και μεγάλη επιτυχία, οι φοιτητές εννοώ. Εμένα μου ξέφυγε λιγάκι και μπήκε πιο βαθιά από εκεί που έπρεπε με αποτέλεσμα να μην την τσούξει καθόλου μεν, αλλά να χρειαστεί να της την ξανακάνουν. Της δε κοπέλας που την έκανε σε μένα, της ξέφυγε προς το τέλος και βγήκαν μερικές σταγόνες έξω πιτσιλίζοντας τον τόπο. Με προβλημάτισε αν έγινε καλά. Ο ειδικευόμενος λέει πως αφού φούσκωσε το δέρμα όταν μου την έβαζε, εντάξει είναι. Και βέβαια, αν βγει θετική εντάξει, αλλά αν βγει αρνητική δε θα είμαι και σίγουρος ότι είναι αρνητική, οπότε θα της πω να το ξανακάνουμε.
Και για να μη νιώθω και άσχημα ότι εμείς μόνο δεν την κάναμε καλά, στην προϊσταμένη έκανε ο ειδικευόμενος δύο Mantoux. Η μία έγινε πιο βαθιά και όχι ενδοδερμικά. Χα!
Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2007
Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2007
Φτήνια
Γνωστός σχολιαστής σε μεγάλο κανάλι σήμερα, στις ειδήσεις, λέει πως δε θα σχολιάσει τη συνέντευξη του Νίκου Παπανδρέου αν και αναφέρεται σε πολιτικά ζητήματα επειδή δεν είναι πολιτικός ο κ. Παπανδρέου. Παρόλα αυτά, έχει να κάνει μια φιλολογικού τύπου επισήμανση. Που θα ενδιαφέρει και τον Ν. Παπανδρέου ο οποίος είναι συγγραφέας. "Ο πληθυντικός του πρίγκηπας είναι πρίγκιπες και όχι πρίγκιποι" αποφάνθηκε ο πολιτικός σχολιαστής κεντρικού δελτίου ειδήσεων μεγάλου καναλιού. Και βέβαια, η κυρία που συντόνιζε τη συζήτηση δεν έκανε κανένα αρνητικό σχόλιο για τη "φιλολογική" επισήμανση αυτή.
Επειδή λοιπόν πρέπει να λάβει απάντηση ο σχολιαστής, είπα να του αφιερώσω το σημερινό post.
Επειδή λοιπόν πρέπει να λάβει απάντηση ο σχολιαστής, είπα να του αφιερώσω το σημερινό post.
Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2007
Τα παιδικά μάτια και οι καραμέλες - ιστορίες από την Αφρική
Η καθηγήτριά μας επισκέπτεται συχνά την Αφρική βοηθώντας στην ιεραποστολή του Πατριαρχείου. Σήμερα μας έλεγε ιστορίες για το πώς οι κάτοικοι βλέπουν τους Ευρωπαίους που τους επισκέπτονται. Οι Ευρωπαίοι έχουν εμπειρία από την επίλυση προβλημάτων, ξέρουν πώς να βελτιώσουν τη ζωή των ανθρώπων και γενικά είναι δραστήριοι. Επισκέπτεται λοιπόν η γιατρός ένα σχολείο. Δεν είχαν ενημερωθεί ότι θα τους επισκεφτούν λευκοί, και τα παιδάκια είχαν σε κοινή θέα (όχι πως θα τις έκρυβαν αν είχαν ενημερωθεί) ζωγραφιές με λευκούς. "Ξέρετε πώς μας ζωγραφίζουν;" ρώτησε η καθηγήτρια. "Να τρέχουμε συνέχεια!"
"Ήταν ο κουνιάδος μου" συνέχισε, "που έχει σπουδάσει κάτι-σχετικό-με-εξόρυξη-ύδατος- και έβλεπε καταπράσινες εκτάσεις και εκατό μέτρα από το χωριό μία λίμνη. Εκεί πήγαιναν όλοι να μαζέψουν νερό και να πλύνουν τα ρούχα. Σκέφτηκε πως μπορεί να σκάψει και να βρει νερό πιο κοντά στο χωριό. Άρχισε λοιπόν να σκάβει. Γύρω του μαζεύτηκαν μερικοί Αφρικάνοι και άρχισαν να γελάνε. Σου λέει, τι κάνει αυτός τώρα... Ε, μετά από λίγο πετάχτηκε ένας πίδακας νερού. Εντυπωσιάστηκαν. Αλλά όσο έσκαβε, καμία διάθεση να τον βοηθήσουν. Απλά γελάγανε μαζί του!"
"Εδώ είχαμε πάει και κατεβάζαμε κιβώτια με προμήθειες", συνέχισε ένας ειδικευόμενος, "και είχαν μαζευτεί όλοι γύρω μας και κανείς δεν έκανε έτσι να μας βοηθήσει! Κανείς δε σκέφτηκε να πάρει ένα κιβώτιο και να το μεταφέρει στο ιατρείο για να μας διευκολύνει."
"Είναι πολύ ράθυμοι" κατέληξε.
"Ο μητροπολίτης τάδε μας έλεγε", συνέχισε η καθηγήτρια. "Στους μαύρους πρέπει να λες κάτι και μετά να το ξαναλεεεές και μετά να το ξαναλεεεές." Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι ο μητροπολίτης που τα έλεγε αυτά ήταν... μαύρος!
Στο σημείο αυτό εγώ δεν άντεξα και ξεκαρδίστηκα στα γέλια.
Νιώθω σαν τον Ευρωπαίο περιηγητή του δεκάτου ενάτου αιώνα που κάνω αυτές τις περιγραφές. Ξέρετε, αυτούς που αντιμετώπιζαν τους Αφρικάνους ως απολίτιστους, αλλά αγνούς και αθώους. Μη βγάλετε λοιπόν κανένα συμπέρασμα από αυτές τις ιστορίες. Άλλωστε, είναι αφηγήσεις άλλων.
Και τώρα που ένιψα τα χέρια μου, ας πω και ένα τελευταίο.
"Πολλοί παίρνουν ένα σωρό καραμέλες από την Αθήνα για να τις μοιράσουν στα παιδάκια. Ξέρετε, με το που πλησιάζει το αυτοκίνητο μαζεύονται αυτά και περιμένουν καραμέλες. Πόση χαρά έχουν όταν παίρνουν μια καραμέλα. Τα ακούτε εδώ; Που σας παίρνουν αυτοκίνητο και δε δίνετε και σημασία" συνέχισε η καθηγήτρια. "Βλέπεις τα μάτια τους, και είναι τόσο μεγάλα και κάτασπρα, και λαχταρούν την καραμέλα και χαίρεσαι και συ μαζί τους"
"Τους παίρνουν λοιπόν καραμέλες, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να τις πάρεις από την Αθήνα και να κουβαλάς στο αεροδρόμιο πέντε κιλά καραμέλες και να πληρώνεις κιόλας για το βάρος. Καραμέλες έχουν και εκεί. Εγώ τους λέω να παίρνουν από εκεί καραμέλες!"
"Ήταν ο κουνιάδος μου" συνέχισε, "που έχει σπουδάσει κάτι-σχετικό-με-εξόρυξη-ύδατος- και έβλεπε καταπράσινες εκτάσεις και εκατό μέτρα από το χωριό μία λίμνη. Εκεί πήγαιναν όλοι να μαζέψουν νερό και να πλύνουν τα ρούχα. Σκέφτηκε πως μπορεί να σκάψει και να βρει νερό πιο κοντά στο χωριό. Άρχισε λοιπόν να σκάβει. Γύρω του μαζεύτηκαν μερικοί Αφρικάνοι και άρχισαν να γελάνε. Σου λέει, τι κάνει αυτός τώρα... Ε, μετά από λίγο πετάχτηκε ένας πίδακας νερού. Εντυπωσιάστηκαν. Αλλά όσο έσκαβε, καμία διάθεση να τον βοηθήσουν. Απλά γελάγανε μαζί του!"
"Εδώ είχαμε πάει και κατεβάζαμε κιβώτια με προμήθειες", συνέχισε ένας ειδικευόμενος, "και είχαν μαζευτεί όλοι γύρω μας και κανείς δεν έκανε έτσι να μας βοηθήσει! Κανείς δε σκέφτηκε να πάρει ένα κιβώτιο και να το μεταφέρει στο ιατρείο για να μας διευκολύνει."
"Είναι πολύ ράθυμοι" κατέληξε.
"Ο μητροπολίτης τάδε μας έλεγε", συνέχισε η καθηγήτρια. "Στους μαύρους πρέπει να λες κάτι και μετά να το ξαναλεεεές και μετά να το ξαναλεεεές." Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι ο μητροπολίτης που τα έλεγε αυτά ήταν... μαύρος!
Στο σημείο αυτό εγώ δεν άντεξα και ξεκαρδίστηκα στα γέλια.
Νιώθω σαν τον Ευρωπαίο περιηγητή του δεκάτου ενάτου αιώνα που κάνω αυτές τις περιγραφές. Ξέρετε, αυτούς που αντιμετώπιζαν τους Αφρικάνους ως απολίτιστους, αλλά αγνούς και αθώους. Μη βγάλετε λοιπόν κανένα συμπέρασμα από αυτές τις ιστορίες. Άλλωστε, είναι αφηγήσεις άλλων.
Και τώρα που ένιψα τα χέρια μου, ας πω και ένα τελευταίο.
"Πολλοί παίρνουν ένα σωρό καραμέλες από την Αθήνα για να τις μοιράσουν στα παιδάκια. Ξέρετε, με το που πλησιάζει το αυτοκίνητο μαζεύονται αυτά και περιμένουν καραμέλες. Πόση χαρά έχουν όταν παίρνουν μια καραμέλα. Τα ακούτε εδώ; Που σας παίρνουν αυτοκίνητο και δε δίνετε και σημασία" συνέχισε η καθηγήτρια. "Βλέπεις τα μάτια τους, και είναι τόσο μεγάλα και κάτασπρα, και λαχταρούν την καραμέλα και χαίρεσαι και συ μαζί τους"
"Τους παίρνουν λοιπόν καραμέλες, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να τις πάρεις από την Αθήνα και να κουβαλάς στο αεροδρόμιο πέντε κιλά καραμέλες και να πληρώνεις κιόλας για το βάρος. Καραμέλες έχουν και εκεί. Εγώ τους λέω να παίρνουν από εκεί καραμέλες!"
Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2007
ένα σύντομο πολιτικό σχόλιο...
γιατί έχω να διαβάσω ένα κεφάλαιο και να πάω για ύπνο.
Άκουγα βουλευτή στην τηλεόραση να λέει πως "πρέπει να μαζέψουμε τα χρήματα πρώτα για να τα μοιράσουμε". Η συζήτηση ήταν για τον φόρο στα ακίνητα και τις αλλαγές που θα γίνουν στη φορολογία. Καταρχάς, δεν έχει νόημα να τα πάρεις από αυτούς που έχουν λίγα για να τους τα ξαναδώσεις μετά. Άσε που δε θα τα ξαναδώσεις...
Το μεγάλο ζήτημα δεν είναι να τα "μαζέψεις" για να τα μοιράσεις. Το μεγάλο ζήτημα σήμερα είναι να παράγεις πλούτο, όχι να φορολογήσεις τον απλό κόσμο. Και ως Ελλάδα έχουμε μεγάλο πρόβλημα ανάπτυξης. Δε δίνονται κίνητρα για την ανάπτυξη και δεν παράγεται πλούτος. Αυτό είναι το μείζον πρόβλημα της οικονομίας μας και δε λύνεται με την αύξηση των φόρων.
Άκουγα βουλευτή στην τηλεόραση να λέει πως "πρέπει να μαζέψουμε τα χρήματα πρώτα για να τα μοιράσουμε". Η συζήτηση ήταν για τον φόρο στα ακίνητα και τις αλλαγές που θα γίνουν στη φορολογία. Καταρχάς, δεν έχει νόημα να τα πάρεις από αυτούς που έχουν λίγα για να τους τα ξαναδώσεις μετά. Άσε που δε θα τα ξαναδώσεις...
Το μεγάλο ζήτημα δεν είναι να τα "μαζέψεις" για να τα μοιράσεις. Το μεγάλο ζήτημα σήμερα είναι να παράγεις πλούτο, όχι να φορολογήσεις τον απλό κόσμο. Και ως Ελλάδα έχουμε μεγάλο πρόβλημα ανάπτυξης. Δε δίνονται κίνητρα για την ανάπτυξη και δεν παράγεται πλούτος. Αυτό είναι το μείζον πρόβλημα της οικονομίας μας και δε λύνεται με την αύξηση των φόρων.
Εφημερίες...
Ο ένας ειδικευόμενος κάνει εφημερίες κάθε δυο μέρες. Ο άλλος χαίρεται που αυτόν τον μήνα θα μείνει μόνο δυο σαββατοκύριακα μέσα και θα μπορέσει να περάσει λίγο χρόνο με τη γυναίκα του. Είναι εξαντλητικό αυτό το σύστημα αλλά χαίρομαι πολύ όταν βλέπω κάποιον παρά την κούραση να μη χάνει τη διάθεσή του και να διατηρεί το κέφι του.
Σε άλλες κλινικές τα παιδιά πρέπει να κάνουν και αυτά υποχρεωτικές εφημερίες. Σε κάποιες περισσότερες, σε άλλες λιγότερες. Πραγματικά εξαντλητικό να έχεις μάθημα το πρωί, μετά να είσαι στην εφημερία το απόγευμα και όλο το βράδυ και το άλλο πρωί να ξανακάνεις μάθημα.
Ευτυχώς εμείς δεν έχουμε υποχρεωτικές εφημερίες. Είμαστε βέβαια ευπρόσδεκτοι όποτε θέλουμε να πηγαίνουμε. Αλλά διαφορετικά είναι να πρέπει σώνει και καλά ο φοιτητής να κάθεται όλο το βράδυ και αλλιώς είναι όταν κουραστεί ή βαρεθεί να μπορεί να φύγει!
Σε άλλες κλινικές τα παιδιά πρέπει να κάνουν και αυτά υποχρεωτικές εφημερίες. Σε κάποιες περισσότερες, σε άλλες λιγότερες. Πραγματικά εξαντλητικό να έχεις μάθημα το πρωί, μετά να είσαι στην εφημερία το απόγευμα και όλο το βράδυ και το άλλο πρωί να ξανακάνεις μάθημα.
Ευτυχώς εμείς δεν έχουμε υποχρεωτικές εφημερίες. Είμαστε βέβαια ευπρόσδεκτοι όποτε θέλουμε να πηγαίνουμε. Αλλά διαφορετικά είναι να πρέπει σώνει και καλά ο φοιτητής να κάθεται όλο το βράδυ και αλλιώς είναι όταν κουραστεί ή βαρεθεί να μπορεί να φύγει!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
