Ελύτης (συνέχεια)

Σκεφτόμουνα κατά πόσο έχει δίκιο στην κριτική του για τον Ελύτη ο Χριστιανόπουλος. Δηλαδή, δεν έχω ακούσει γιατί ακριβώς τον κατακρίνει, αλλά ξέρω ότι έχει μια διαφωνία ως προς το πόσο μεγάλος ποιητής ήταν ο Ελύτης.



Προσωπικά τα ποιήματα του Ελύτη μου δίνουν μια αίσθηση φωτός. Οι λέξεις εκπέμπουν φως. Όμως έχει και κάτι αρνητικό, κάτι που δεν μπορώ να προσδιορίσω με ακρίβεια, κάτι που κάνει τις λέξεις να πληγώνουν, κάτι απότομο, κάτι ελλειπτικό στον τρόπο που μιλάει. Δεν είναι λιτός όπως ο Καβάφης, ούτε έχει την πληρότητα του Σολωμού, αλλά είναι ελλειπτικός, με έναν τρόπο που κουράζει και πληγώνει.

Ο Νίκος Δήμου είχε πει:

Ποτέ δεν μπόρεσα να αντικρίσω, ώρα πολλή, το φωτόδεντρο. Αντέχω το κείμενο σε μικρές δόσεις. Κάθε λίγο αναστέλλω. Αλλάζω βλέμμα. Ή συμπύκνωση της ουσίας, η ευφορία των στιγμών ζαλίζει, σαν το πολύ οξυγόνο.

Και εγώ αλλάζω βλέμμα, αλλά το κάνω επειδή είναι πολύ τραχύ το φως του Ελύτη, βρίσκει πάνω στα αντικείμενα, αντανακλά και σε χτυπάει.

Ο Ελύτης δεν είναι τέλειος. Θα μπορούσε να έρθει σε ειρήνη με το φως και τα αντικείμενα. Δεν το έκανε. Και μετά ζαλίζεσαι.