Χθες ξενύχτησα βλέποντας Μάκη. Η υπόθεση του Θέμου με έχει στενοχωρήσει, γιατί τον συμπαθούσα. Όταν λοιπόν κατά τις 2, τσαντισμένος και κουρασμένος, πήγα για ύπνο, το μόνο που ήθελα ήταν να κοιμηθώ ήσυχα.
Το επόμενο που θυμάμαι είναι το κινητό να χτυπάει. Νόμισα πως ήταν το ρολόι, το ανοίγω για να σταματήσω τον χτύπο, και βλέπω την ώρα. Ήταν 10 λεπτά πριν από την ώρα που είχα βάλει το ξυπνητήρι.
Φυσικά, το χτύπημα δεν ήταν από το ρολόι. Ο Τάσος έστελνε μήνυμα πρωί πρωί.
Προσπάθησα να ξανακοιμηθώ. Αυτά τα 10 λεπτά ήταν πολύτιμα. Αλλά δεν τα κατάφερα.
Άντε τώρα τσαντισμένος, λόγω Θέμου και όχι λόγω Τάσου, και κουρασμένος, λόγω Τάσου και όχι λόγω Θέμου, να πάω στο Παίδων...
Για να αντιμετωπίσω την ταραχή αποφάσισα να ακούσω το αγαπημένο μου μουσικό έργο, το δεύτερο από τα Βραδεμβούργια Κονσέρτα του Μπαχ. Μου αρέσει πάρα πολύ, εκτός από το δεύτερο κομμάτι του κονσέρτου, που είναι αργό και (εμένα μου φαίνεται) λυπημένο... Αυτό ποτέ δε μου άρεσε.
Το βάζω στο iPod, αλλά ήμουν τόσο εκνευρισμένος που δεν μπόρεσα να το ευχαριστηθώ καθόλου. Καθόλου, εκτός από ένα κομμάτι. Το μαντέψατε, το αργό, andante, που ποτέ άλλοτε δε μου είχε αρέσει ξαφνικά έγινε το αγαπημένο μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου