Το ΟΧΙ της Ιρλανδίας

Η μόνη χώρα που έκανε δημοψήφισμα για τη συνθήκη της Λισαβόνα, η Ιρλανδία, απέρριψε τη συνθήκη. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η συνθήκη δεν προχωράει. Χρειαζόταν ομοφωνία, και από τη στιγμή που μια χώρα την απέρριψε, η συνθήκη δε θα έχει ισχύ από πρώτη πρώτου δύο χιλιάδες εννιά, όπως περίμεναν οι πολιτικοί ηγέτες της Ένωσης.

Μου κάνει εντύπωση η έλλειψη δημοκρατικότητας από τους δημοκρατικά εκλεγμένους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Προσπαθούν να υποβαθμίσουν το ΟΧΙ της Ιρλανδίας. Να θέλουν να ξαναφέρουν τη συνθήκη για ψήφιση στην Ιρλανδία, αλλά αυτή τη φορά από το Κοινοβούλιο και όχι στον λαό; Νομίζω πως το Σύνταγμα είναι αυτό που επιβάλλει το δημοψήφισμα. Τι έχουν στο μυαλό τους, Κύριος οίδε!

Επίσης εντύπωση μου κάνει η προσπάθεια περιθωριοποίησης της Ιρλανδίας. Λες και το να πεις όχι δεν είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε χώρας! Τα ΟΧΙ της Γαλλίας και της Ολλανδίας στο Ευρωσύνταγμα, ανάγκασαν τους Ευρωπαίους ηγέτες να αποσύρουν το σύνταγμα και ουσιαστικά να το επαναφέρουν από την πίσω πόρτα, μέσω... Πορτογαλίας! Πού θα πάει αυτή η δουλειά;

Το πρόβλημα που υπάρχει αυτή τη στιγμή είναι βαθύτερο. Υπάρχει μια ασυμφωνία λαών και κυβερνήσεων, η οποία δεν είναι εύκολο να συνεχιστεί χωρίς κόστος. Μέχρι τώρα οι κυβερνήσεις προσπαθούν να πάνε την Ευρώπη κάπου. Δε θα έπρεπε όμως να είχαν δημιουργήσει και ένα ευρύ πλειοψηφικό ρεύμα στην ίδια την Ευρώπη; Δε θα έπρεπε οι κοινωνίες τις οποίες εκπροσωπούν να απαιτούν την ενοποίηση;

Οι Times γράφουν:

It took hundreds of pages of the Federalist papers, a few dozen men locked for weeks in a sealed room in Philadelphia and a bloody civil war for the US constitution to be accepted. So the little local difficulties in France, the Netherlands and now Ireland must be seen in a broader perspective.

Αυτό μπορεί να είναι αλήθεια. Αλλά γίνεται χωρίς διάλογο και ευρείες κοινωνικές συμμαχίες να προχωρήσει η Ευρώπη μπροστά; Πώς; Με αφελή συνθήματα όπως τα παρακάτω;



Δεν πάμε καλά!



Δεν πάμε καθόλου καλά!