Τι έγινε τις τελευταίες μέρες...

Λοιπόν, καταρχάς ορκιστήκαμε, αλλά δεν μπορέσαμε να χαρούμε όπως έπρεπε την ορκωμοσία. Υπολογίζαμε αναμονές και ψάχναμε νοσοκομεία και νομαρχίες, και αντί να μας γεμίσει ικανοποίηση η μέρα της ορκωμοσίας, είχαμε το άγχος και το μπέρδεμα των αναμονών.

Για αυτούς που δεν ξέρουν, η κατάσταση είναι απίστευτη. Παίρνεις τηλέφωνο τη νομαρχία για να σου πει πόσα άτομα είναι σε αναμονή για την ειδικότητα που θέλεις στο νοσοκομείο που σε ενδιαφέρει (ευτυχώς η νομαρχία Αθηνών τα έχει στο internet) και μετά παίρνεις τηλέφωνο το νοσοκομείο για να σου πει πότε φεύγουν ένας ένας οι ειδικευόμενοι.

Αφού σημειώσεις τις ημερομηνίες, κάθεσαι και τους σβήνεις έναν έναν και προσθέτεις αυτούς που είναι στην αναμονή με τη σειρά, ώστε να δεις πότε θα αδειάσει η θέση για να την καλύψεις εσύ όταν θα έχει έρθει η σειρά σου. Και επειδή είναι πολλοί οι γιατροί στις αναμονές, μιλάμε για αρκετά χρόνια αναμονής για τα μεγάλα κεντρικά νοσοκομεία. Τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα στα μικρότερα νοσοκομεία, και λίγο πιο καλά στις επαρχίες.

Η απελπισία ήταν γενική. Από τη στιγμή που μπήκαν τα πολλαπλής επιλογής για να αναγνωριστούν τα πτυχία από το ΔΙΚΑΤΣΑ, και από τότε που η Ευρωπαϊκή Ένωση διευρύνθηκε και τα πτυχία από ένα σωρό χώρες αναγνωρίζονται αυτόματα χωρίς ΔΙΚΑΤΣΑ (το οποίο έχει αλλάξει... όνομα), οι αναμονές αυξήθηκαν κατακόρυφα.

Πριν την ορκωμοσία, έγινε η κλήρωση για τη σειρά με την οποία θα πηγαίναμε να δηλώσουμε ειδικότητα στη Νομαρχία Αθηνών και Πειραιώς. Παλιά, που δεν υπήρχε κλήρωση, γινότανε ο χαμός στη Νομαρχία. Μέχρι και ξύλο έπεφτε και γονείς διανυκτέρευαν για να πιάσουν σειρά... Τώρα, με την κλήρωση τα πράγματα άλλαξαν και τουλάχιστον υπάρχει αξιοπρέπεια.

Πάω λοιπόν για την κλήρωση... Ξεκινάει η διαδικασία μερικές ώρες αργότερα από ό,τι προγραμματιζόταν, γιατί μέχρι τελευταία στιγμή οι λίστες είχαν προβλήματα. Περιμένω να κληρωθεί ο αριθμός μου, περιμένω, περιμένω... Τέρμα Θεού. Χάλια το αποτέλεσμα της κλήρωσης δηλαδή. Ήμασταν και διακόσια πενήντα παιδιά... Έτσι όπως είχαν ανακατευθεί τα νούμερα στην κληρωτίδα, η δικιά μου ομάδα αδικήθηκε και πέσαμε προς στο τέλος.

Την επόμενη μέρα, και με τον προβληματισμό για τις αναμονές και τις ειδικότητες, πήγαμε να ορκιστούμε. Μαζευτήκαμε το πρωί στο κτήριο του Πανεπιστημίου, βγάλαμε ένα σωρό φωτογραφίες, φορέσαμε τηβέννους, ορκιστήκαμε παρουσία του Αντιπρύτανη και του Προέδρου της Σχολής και γυρίσαμε σπίτια μας περιμένοντας να φτάσει το μεσημέρι για να πάρουμε και τα πτυχία μας από τη Γραμματεία της Σχολής. (Φωτογραφίες και βίντεο θα ανέβουν στο Facebook άλλη μέρα, μην ανησυχείτε...)

Κατά τις 3 πήραμε τα πτυχία μας, και για να μην τα πολυλογώ (αφήνω το πλούσιο παρασκήνιο που ξέρουμε όσοι τελειώσαμε τώρα) την επόμενη μέρα πήγαμε στη Νομαρχία Αθηνών για να ορκιστούμε. Ευτυχώς πολλά παιδιά πήγαν σε επαρχιακές νομαρχίες και έτσι στην Αθήνα δεν ήμασταν τόσο πολλοί όσο φανταζόμασταν. Ευτυχώς επίσης που τα πιο πολλά παιδιά ήθελαν παθολογικές ειδικότητες και ελάχιστοι ενδιαφέρονταν για τη χειρουργική. Έτσι, και ενώ είχα χάλια νούμερο από την κλήρωση, βρήκα ένα νοσοκομείο με καλή αναμονή για να δηλώσω το πρώτο κομμάτι της ειδικότητάς μου.

Όλα πήγαν καλά λοιπόν... Δόξα τω Θεώ!

Πάντως, δεν άξιζε όλη αυτή η ταλαιπωρία και το άγχος... Τα πράγματα θα έπρεπε να είναι διαφορετικά και αυτή την κατάσταση δε θα έπρεπε να την αντιμετωπίζουν οι νέοι γιατροί...

Τώρα μένει να βγει και η άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, να γραφτώ στον ιατρικό σύλλογο, και να δούμε τι θα κάνω... Ενώ όλοι οι νέοι γιατροί στο εξωτερικό με το που τελειώνουν τη Σχολή ξεκινάνε να δουλεύουν σε κάποιο νοσοκομείο, εμείς δεν μπορούμε να ξεκινήσουμε ειδικότητα λόγω του μεγάλου αριθμού των ατόμων σε αναμονή. Επετηρίδα για να γίνεις γιατρός λοιπόν... Παράλογα πράγματα.

Λοιπόν, αύριο φεύγω για διακοπές, και θα ήθελα να έχω ανανεώσει το blog πριν φύγω. Τα λέμε αργότερα!