ασπάλαθοι...

Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού
πάλι με την άνοιξη.
Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες
το κόκκινο χώμα κι ασπάλαθοι
δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια
και τους κίτρινους ανθούς.
Απόμακρα οι αρχαίες κολόνες,
χορδές μιας άρπας αντηχούν ακόμη.
Γαλήνη.
Τι μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνον;
Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ,
χαμένη στου μυαλού τ' αυλάκι
τ' όνομα του κίτρινου θάμνου δεν άλλαξε από εκείνους τους καιρούς.
Το βράδυ βρήκα την περικοπή
«τον έδεσαν χειροπόδαρα» μας λέει
«τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν
τον έσυραν παράμερα
τον καταξέσκισαν
απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους
και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο,
κουρέλι».
Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του ο Παμφύλιος Αρδιαίος
ο πανάθλιος Τύραννος.

Εἰς δὲ θεοὺς ἀσεβείας τε καὶ εὐσεβείας καὶ γονέας καὶ αὐτόχειρος φόνου µείζους ἔτι τοὺς µισθοὺς διηγεῖτο.

Ἔφη γὰρ δὴ παραγενέσθαι ἐρωτωµένῳ ἑτέρῳ ὑπὸ ἑτέρου ὅπου εἴη Ἀρδιαῖος ὁ µέγας.

Ὁ δὲ Ἀρδιαῖος οὗτος τῆς Παµφυλίας ἔν τινι πόλει τύραννος ἐγεγόνει, ἤδη χιλιοστὸν ἔτος εἰς ἐκεῖνον τὸν χρόνον, γέροντά τε πατέρα ἀποκτείνας καὶ πρεσβύτερον ἀδελφόν, καὶ ἄλλα δὴ πολλά τε καὶ ἀνόσια εἰργασµένος, ὡς ἐλέγετο.

Ἔφη οὖν τὸν ἐρωτώµενον εἰπεῖν, "Οὐχ ἥκει," φάναι, "οὐδ' ἄν ἥξει δεῦρο.

Ἐθεασάµεθα γὰρ οὖν δὴ καὶ τοῦτο τῶν δεινῶν θεαµάτων·

ἐπειδὴ ἐγγὺς τοῦ στοµίου ἦµεν, µέλλοντες ἀνιέναι καὶ τἆλλα πάντα πεπονθότες, ἐκεῖνόν τε κατείδοµεν ἐξαίφνης καὶ ἄλλους —σχεδόν τι αὐτῶν τοὺς πλείστους τυράννους·

ἦσαν δὲ καὶ ἰδιῶταί τινες τῶν µεγάλα ἡµαρτηκότων— οὕς οἰοµένους ἤδη ἀναβήσεσθαι οὐκ ἐδέχετο τὸ στόµιον, ἀλλ' ἐµυκᾶτο ὁπότε τις τῶν οὕτως ἀνιάτως ἐχόντων εἰς πονηρίαν ἢ µὴ ἱκανῶς δεδωκὼς δίκην ἐπιχειροῖ ἀνιέναι.

Ἐνταῦθα δὴ ἄνδρες, ἔφη, ἄγριοι, διάπυροι ἰδεῖν, παρεστῶτες καὶ καταµανθάνοντες τὸ φθέγµα, τοὺς µὲν διαλαβόντες ἦγον, τὸν δὲ Ἀρδιαῖον καὶ ἄλλους συµποδίσαντες χεῖράς τε καὶ πόδας καὶ κεφαλήν, καταβαλόντες καὶ ἐκδείραντες, εἷλκον παρὰ τὴν ὁδὸν ἐκτὸς ἐπ' ἀσπαλάθων κνάµπτοντες, καὶ τοῖς ἀεὶ παριοῦσι σηµαίνοντες ὧν ἕνεκά τε καὶ ὅτι εἰς τὸν Τάρταρον ἐµπεσούµενοι ἄγοιντο."

Το ποίημα, βαθιά αντιδικτατορικό, είναι το τελευταίο που έγραψε ο Σεφέρης, 31 Μαρτίου 1971. Δημοσιεύτηκε τρεις μέρες μετά τον θάνατό του, μέσα στην δικτατορία, από την εφημερίδα Το Βήμα, στις 23 Σεπτεμβρίου 1971. Το αρχαίο κείμενο είναι από την Πολιτεία του Πλάτωνα, Πολιτεία 614-615.