Ατομική και Συλλογική Κατάθλιψη

Το 2004 έχασαν τις εκλογές ο Σημίτης και ο Παπανδρέου και κέρδισε ο Καραμανλής. Θυμάμαι τότε πως όσο και αν προσπάθησα να βρω γιατί έπρεπε να βγει ο Καραμανλής, δε βρήκα τον λόγο. Από τη μια είχαμε μια κυβέρνηση που είχε κάνει άπειρα έργα εκσυγχρονισμού της χώρας και είχε βελτιώσει το βιωτικό μας επίπεδο, από την άλλη είχαμε έναν άνθρωπο κενό περιεχομένου και ένα κόμμα που μεταχειριζόταν μαφιόζικες μεθόδους (βλέπε φυλλάδια σε παπάδες υπογεγραμμένα από ψεύτικη πατριωτική οργάνωση που δυσφημούσαν τους Παπανδρέου) για να πάρει την εξουσία.

Ο χρόνος κυλούσε και η νέα κυβέρνηση με έριξε σε βαριά θλίψη. Έβλεπα ότι δεν έκαναν τίποτα. Αρνούνταν να πάρουν οποιοδήποτε μέτρο. Ούτε καν αξιοποίησαν την παρακαταθήκη που τους είχαν αφήσει οι προηγούμενοι. Ο καιρός περνούσε με φιέστες: ολυμπιακοί αγώνες, ποδόσφαιρο, μπάσκετ, γιουροβίζιον... Αλλά νέες αλλαγές δε συνέβαιναν. Καταλάβαινα πως η χώρα μαράζωνε, πως καταστρεφόταν και λυπόμουν αφάνταστα. Έβλεπα τους δεξιούς τηλεπαρουσιαστές να εξυμνούν το τίποτα, τους αριστερίζοντες αριστοφάνηδες να λατρεύουν τον Καραμανλή, τα μεγάλα κανάλια να γυρίζουν την υποστήριξή τους στη νέα κυβέρνηση και απογοητευόμουν. Η δημόσια ζωή δόξαζε το τέλμα.

Εκείνα τα χρόνια ξυπνούσα και κοιμόμουνα με ένα βάρος στην καρδιά. Ένα βάρος επειδή πονούσα την πατρίδα μου και την έβλεπα να χάνεται μέρα με την μέρα. Ήξερα πως ο αυτόματος πιλότος μόνο σε καταστροφή μπορεί να οδηγήσει. Αλλά δε φανταζόμουν το μέγεθος της καταστροφής.

Το 2007 κάηκε η μισή Ελλάδα. Ο Παπανδρέου είχε κάνει ηγετικές εμφανίσεις και με επιχειρήματα και μεστό πολιτικό λόγο ζητούσε από τον ελληνικό λαό να αναλάβει την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας. Ήμουν αισιόδοξος για το μέλλον. Θεωρούσα τον Καραμανλή ξοφλημένο και πόναγα για τις στάχτες τις πατρίδας μου στις οποίες είχε παραδοθεί από μια άφρονα κυβέρνηση που δεν ασχολήθηκε ποτέ της σοβαρά με τίποτα. Και όμως, παρά τον πόνο, πάνω στα αποκαΐδια, οι συμπατριώτες μου, οι κάποιοι συμπατριώτες μου τέλος πάντων, προτίμησαν το τριχίλιαρο από την εθνική σωτηρία και αναγέννηση. Έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στους καταστροφείς και εκείνοι πάτησαν γκάζι.

Στην δεύτερη περίοδο Καραμανλή όχι απλά εκτροχιάστηκαν τα πάντα, με το δημόσιο χρήμα να σπαταλάται με ρυθμούς που δεν είχε ξαναδεί η χώρα, αλλά καταστράφηκε και το κέντρο της Αθήνας. Η πόλη μου έπεσε στα χέρια μανιακών με την κυβέρνηση να παρακολουθεί από τις οθόνες των τηλεοράσεων χωρίς να θέλει να κάνει τίποτα για να σταματήσει το κακό. Σκηνές που δεν είχαν διαδραματιστεί σε ευρωπαϊκή πόλη έλαβαν χώρα στην Αθήνα και οι ζημιές ήταν ανυπολόγιστες.

Παρόλα αυτά, ο ανίκανος εξακολουθούσε να θεωρείται καταλληλότερος και το ΠΑΣΟΚ συνέχιζε να θεωρείται πληγή για τη χώρα. Τέλος, και αφού η κυβέρνηση, ή τέλος πάντων ο κολλητός του κυβερνήτη, προσπάθησε να κλείσει φυλακή τον Κοντομηνά, μάθαμε για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, το οποίο τελικά προκάλεσε και την πτώση της κυβέρνησης Καραμανλή.

Η αιτία της καθημερινής τρέλας στα μέσα ενημέρωσης που με ανάγκασε να σταματήσω να βλέπω τηλεόραση είχε αρθεί. Η ελπίδα είχε ξαναδημιουργηθεί. Για πρώτη φορά μετά από πεντέμισι χρόνια ξαναανάσανα χωρίς να αισθάνομαι αυτό το βάρος. Η Ελλάδα θα γινόταν καλύτερη. Με πολλές αλλαγές. Με τομές στον τρόπο λειτουργίας του κράτους. Με σχέδιο και αποφασιστικότητα.

Με το που εκλέχτηκε η νέα κυβέρνηση και πριν προλάβουν οι υπουργοί να αναλάβουν τα καθήκοντά τους, οι υπηρεσιακοί παράγοντες της προηγούμενης κυβέρνησης στην εθνική στατιστική υπηρεσία ανακοινώνουν νέο έλλειμμα που ξεπερνά κάθε προσδοκία. Φαίνεται πως η κυβέρνηση Καραμανλή δεν είχε πει ακόμη την τελευταία της λέξη. Παρόλα αυτά ο Παπανδρέου είναι αποφασισμένος να προχωρήσει σε εθνική ανασυγκρότηση. Όμως μέσα σε δυο μήνες χρεοκοπεί το Ντουμπάι. Οι αγορές πανικοβάλλονται. Και φτάνουμε στο Νταβός, όπου σοκαρισμένος παρακολουθώ τον Παπανδρέου να εκλιπαρεί τους ξένους να μας πιστέψουν.

Αυτό ήτανε. Το γνώριμο βάρος ξαναγύρισε. Και από τότε το κουβαλάω μέχρι σήμερα. Η καταστροφή των πεντέμισι χρόνων ξεπέρασε κάθε φαντασία. Αντιμετωπίζουμε το ενδεχόμενο μιας νέας Μικρασιατικής Καταστροφής. Ο κίνδυνος της χρεοκοπίας σημαίνει πτώση του βιοτικού επιπέδου τέτοια που θα επιστρέψουμε στη δεκαετία του πενήντα. Το κράτος κινδυνεύει να μην έχει τη δυνατότητα ούτε συσσίτια να προσφέρει στους πολίτες που θα υποφέρουν στην Ελλάδα της δραχμής και των Βαλκανίων.

Μια διαφορά υπάρχει μόνο. Ενώ τα πεντέμισι χρόνια το βάρος το ένιωθα μόνος μου, τώρα το μοιράζομαι με δέκα εκατομμύρια Ελλήνων. Τώρα και εσείς ξέρετε πώς ένιωθα τόσο καιρό. Τώρα δεν είμαι μόνος.

Κατά τα άλλα πάντως στα μέσα ενημέρωσης πάλι το ΠΑΣΟΚ είναι κακό, πάλι ο Παπανδρέου φταίει, πάλι ο Καραμανλής βγαίνει λάδι. Τι κατάντια.

Σα να μη φτάνει η οικονομική καταστροφή έφτασε να κινδυνεύει το πολίτευμα. Η δημοκρατία, η ελευθερία την οποία τόσο αγαπώ, δυσφημείται και κινδυνεύει. Χειρότερο από το να γίνεις φτωχός είναι να είσαι φτωχός και να μην είσαι ελεύθερος. Και ακόμα χειρότερο, να είσαι φτωχός, να μην είσαι ελεύθερος και να νιώθεις και αυτό το βάρος στην καρδιά.