Άμα γίνω ποτέ επιμελητής σε δημόσιο νοσοκομείο...

...που δεν το βλέπω γιατί σκοπεύω να ασχοληθώ με το ιδιωτικό επάγγελμα, αλλά λέμε τώρα, να πώς θα συμπεριφέρομαι στο χειρουργείο:

Θα εξηγώ σε κάθε χειρουργείο στους ειδικευόμενους τι κάνω. Τώρα κόβω αυτό, για να φτάσω εκεί και να κάνω εκείνο. Χρησιμοποιώ αυτό το εργαλείο, το οποίο λέγεται έτσι και το πιάνεις έτσι για να κάνεις αυτό.

Ξανά και ξανά, σε κάθε χειρουργείο. Γιατί μόνο έτσι γίνεται σωστά η εκμάθηση μιας δύσκολης τέχνης όπως είναι η χειρουργική.

Αντί να είμαι μουγκός και να περιμένω να καταλάβουν οι ειδικευόμενοι τι γίνεται και τι πρέπει να κάνουν από μόνοι τους.

Σημείωση: Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και περιστατικά δεν είναι τυχαία.

Ρεπό, αλλά πόσα και πότε;

Όταν ξεκίνησα την ειδικότητα και έμαθα πως έχουμε τέσσερα ρεπό και δυο μέρες άδεια το μήνα σκέφτηκα πως ήταν σούπερ! Έξι μέρες ξεκούρασης τον μήνα είναι καταπληκτικά. Στη συνέχεια όμως έμαθα πως ο νόμος ορίζει να παίρνεις ρεπό την επόμενη της εφημερίας σου. Αυτό είναι πολύ λογικό και συμφέρει τη λειτουργία του συστήματος. Όταν δουλεύεις θα είσαι ξεκούραστος και δε θα είσαι αναγκασμένος να κάνεις οχτάωρο μετά από μια κουραστική εικοσιτετράωρη εφημερία...

Αυτό σημαίνει πως στις εφτά εφημερίες που κάνω τον μήνα θα έπρεπε να είχα εφτά ρεπό και όχι τέσσερα! Αλλά αν παίρναμε όλοι τα ρεπό που δικαιούμαστε δε θα λειτουργούσε σωστά η κλινική. Χρειάζονται άτομα για τα χειρουργεία, για τις εφημερίες και για τους ήδη υπάρχοντες αρρώστους, με αποτέλεσμα να μην παίρνουμε τα ρεπό που δικαιούμαστε. Άσε που ακόμα δεν έχω πάρει και καμία μέρα άδεια από τις δύο τον μήνα που δικαιούμαι. Ελπίζω τουλάχιστον να τις πάρω το καλοκαίρι!

All in all, δεν έχω παράπονο, αλλά δεν παύει να είναι κουραστική δουλειά και πολλές μέρες να περνούν χωρίς να μπορείς να τις απολαύσεις!

Behaving like an ass...

Ποτέ δε συμμερίστηκα την στάση που έχουν ορισμένοι να συμπεριφέρονται με αγένεια στους συνεργάτες τους. Όταν είναι στο χέρι των ανθρώπων να εργάζονται σε ένα πολιτισμένο περιβάλλον, δεν μπορώ να κατανοήσω τι είναι αυτό που τους σπρώχνει να χαλάνε τη διάθεση των γύρω τους με την κακή συμπεριφορά τους. Άλυτα ψυχολογικά προβλήματα, στρες, φόβοι, ανάγκες και εγωισμοί δηλητηριάζουν τους εργασιακούς χώρους σε ολόκληρο τον κόσμο. Τι κρίμα...

But while most doctors clearly respect their colleagues on the nursing staff, every nurse knows at least one, if not many, who don’t..... Nurses in turn bully other nurses, attending physicians bully doctors-in-training, and experienced nurses sometimes bully the newest doctors.

Από τους New York Times

Περί ορέξεως...

Δεν είμαι άνθρωπος που ασχολείται ιδιαίτερα με το φαγητό. Θέλω να τρώω δυο πλήρη γεύματα τη μέρα, να πίνω ένα ζεστό ρόφημα το πρωί για τον λαιμό μου και να τρώω κάτι ενδιάμεσα το απόγευμα. Έχω μια σαφή προτίμηση στο κρέας αλλά γενικά δεν είμαι ιδιότροπος στο φαγητό.

Παρόλα αυτά μου έχει κάνει εντύπωση το γεγονός ότι το φαγητό που σερβίρουν στους γιατρούς στο νοσοκομείο είναι σε γενικές γραμμές χαμηλής ποιότητας. Λίγο λάχανο ξανά και ξανά για σαλάτα, μελιτζάνες, κοφτό μακαρόνι, κρέας που έχει λιώσει με αποτέλεσμα να σερβίρουν κόκαλα αντί για μερίδα φαγητού, και φυσικά κοτόπουλο και πάλι κοτόπουλο και άντε κάτι με κιμά.

Οι γιατροί που εφημερεύουν μια τυπική μέρα είναι ελάχιστοι. Χάθηκε να σερβίρουν ένα φαγητό της προκοπής στους γιατρούς; Αν δεν φροντίσεις λίγο αυτούς που δίνουν όλη τους τη μέρα μέσα στο νοσοκομείο, μπορείς να απαιτείς ένα σύστημα υγείας που να είναι εξαιρετικό; Η καλής ποιότητας παροχές υγείας που δίνονται από το ΕΣΥ δίνονται παρά το σύστημα και όχι με τη βοήθεια του συστήματος.

Τουλάχιστον μερικοί άρρωστοι τρώνε το ζελέ και την κομπόστα τους, τρώνε τα μπιφτεκάκια τους κλπ. Χάθηκε να δίνεις ένα ζελέ δηλαδή στον γιατρό που εφημερεύει; Ή να υπάρχει λίγος χυμός πορτοκάλι στο νοσοκομείο για το προσωπικό; Απλά πράγματα για τα οποία δε νοιάζεται κανείς.

Σημείωση: Έχουμε και μια ανακοίνωση που λέει ότι επειδή υπήρχε κάποιο πρόβλημα με τους προμηθευτές δε θα έχει κόκκινο κρέας το μενού. Υπέροχα!

Υ.Γ. Δε μιλάω καν για την μαγειρίτσα - σπανακόρυζο με ένα κομμάτι κοτόπουλο. Εντελώς σουρεαλιστικό σκηνικό για όσους κάναμε Ανάσταση στο νοσοκομείο αντί να είμαστε στα σπίτια μας με τους αγαπημένους μας...

Πρώτες εντυπώσεις (1): Απίστευτη γραφειοκρατία

Ένα από τα πρώτα πράγματα που μου κάνει εντύπωση στην ειδικότητα είναι ο απίστευτος όγκος γραφειοκρατικής δουλειάς που πέφτει στους ώμους των ειδικευομένων. Εισαγωγές, εξιτήρια, παρακλινικές εξετάσεις, όλα καταγράφονται λεπτομερώς. Είναι αυτονόητο ότι η γραφειοκρατία είναι σημαντική για τον ασθενή και την κοινωνία, αλλά δεν είναι απαραίτητο να είναι σε... χαρτιά!

Όταν το κράτος αγοράζει προγράμματα ώστε το εργαστήριο να περνάει αυτόματα εκεί τα στοιχεία, γιατί να πρέπει ο ειδικευόμενος να κατεβαίνει κάθε τόσο δύο ορόφους να μαζεύει χαρτιά και μετά να περνάει τα στοιχεία σε άλλα χαρτιά!?!? Είναι πέρα από κάθε λογική. Είναι αντιπαραγωγικό. Κουράζει αφάνταστα τους ειδικευόμενους τη στιγμή που χρειάζονται όλες τους τις δυνάμεις για το επιστημονικό κομμάτι της δουλειάς τους. Ξεκουράστε τους ειδικευόμενους από περιττές εργασίες, απελευθερώστε δημιουργικές δυνάμεις, αξιοποιήστε σωστά το χρόνο και τις δυνατότητες των ανθρώπων!

Σε άλλα νοσοκομεία μπορεί να συμβαίνει το αυτονόητο: να ανοίγει ο ειδικευόμενος το κομπιούτερ που έχει μπροστά του, στο οποίο βρίσκεται εγκατεστημένο το πρόγραμμα που έχει πληρώσει το δημόσιο, να παίρνει όλα τα εργαστηριακά στοιχεία της ημέρας και με ένα κλικ να εκτυπώνει την καρτέλα του ασθενούς ενημερωμένη με τα νέα στοιχεία. Δε θέλει κόπο για να αλλάξει το σύστημα με το οποίο οργανώνεται η δουλειά στο ελληνικό δημόσιο.

Τα παράπονα για τη γραφειοκρατία μη φανταστείτε πως αποτελούν ελληνική ιδιαιτερότητα. Νέοι γιατροί παραπονιούνται και σε χώρες όπως η Αμερική και η Γερμανία για την απίστευτη γραφειοκρατική δουλειά που πρέπει να βγάλουν σε πέρας. Η γραφειοκρατία είναι απαραίτητη για τόσο πολλούς λόγους. Μικρές βελτιώσεις όμως είναι ευπρόσδεκτες από αυτούς που φέρουν το βάρος της δουλειάς!